Η ελληνιστική εποχή (336-31 π.Χ.) προβάλλει τον τρισδιάστατο χώρο και την έκρηξη των συναισθημάτων. Τα πορτρέτα εκφράζουν τον έντονο ατομικισμό, τα συμπλέγματα διηγούνται μια ιστορία. Παρά τις έντονες αλληλεπιδράσεις, διακρίνονται η αλεξανδρινή σχολή, η περγαμηνή και η σχολή της κυρίως Ελλάδας.
Στην πρώιμη ελληνιστική περίοδο (300-230 π.Χ.) επικρατούν η σχολή του Πραξιτέλη (αττική) και του Λύσιππου (πελοποννησιακή).
Στη μέση ελληνιστική περίοδο (230-150 π.Χ.) διακρίνεται το στυλ «μπαρόκ», που εκφράζει η Πέργαμος με τα γλυπτά της ζωφόρου στο Βωμό του Διός Σωτήρος, και το στυλ «ροκοκό» που αντλεί από την πραξιτέλεια παράδοση.
Στην ύστερη ελληνιστική εποχή (150-31 π.Χ.), ένας ακαδημαϊκός κλασικισμός συμβιώνει με μορφές που αναπτύσσονται τολμηρά και στις τρεις διαστάσεις του χώρου.