Οι σημερινές πολιτικές συνθήκες δυσχεραίνουν, αν δεν απαγορεύουν ολοσχερώς, το οδοιπορικό στη Μέση Ανατολή, στις πόλεις που ίδρυσαν ο Μέγας Αλέξανδρος και οι επίγονοί του. Έποικοι από όλα τα σημεία της Ελλάδας ίδρυσαν πόλεις με ελληνικό χαρακτήρα, με ιπποδάμειο σύστημα, με αγορά, γυμνάσιο, λουτρά, θέατρα. Ο Σέλευκος Νικάτωρ (312-281 π.Χ.) έκανε πρωτεύουσά του την Αντιόχεια. Με τον πληθυσμό της να φτάνει το ένα εκατομμύριο, με περίφημο στάδιο και ανάκτορο, ονομάστηκε «Τετράπολις» όταν οχυρώθηκε σε τέσσερις ξεχωριστές συνοικίες. Στους Σελευκίδες οφείλουμε επίσης τη «Λαοδίκεια επί της θαλάσσης», σπουδαίο λιμάνι χτισμένο στην ακτή απέναντι από την Κύπρο, και την Απάμεια, δεύτερη πρωτεύουσα του βασιλείου. Οι άλλες πόλεις της Συρίας είναι οι πόλεις των καραβανιών, και σε αυτές ανήκει η Δαμασκός. Οι Σελευκίδες ξανάχτισαν τη Γέρασα, σπουδαίο εμπορικό κέντρο που εκτεινόταν στις δύο όχθες του Χρυσορρόα ποταμού. Σε ίση απόσταση από τον Ευφράτη και από τη θάλασσα, στο δρόμο των καραβανιών και του μεταξιού, η πλούσια Παλμύρα της βασίλισσας Ζηνοβίας εξελληνίζει την τοπική τέχνη της ιερατικής έκφρασης των μορφών. Η Δούρα-Ευρωπός στη δεξιά όχθη του Ευφράτη ζευγαρώνει την ελληνική με την ντόπια (παρθική) τέχνη. Στην πρωτεύουσα των Ναβαταίων Πέτρα, οι δύο τέχνες συνδυάζονται έξοχα στις αρχιτεκτονικές λαξευτές κατασκευές. Ταυτίζοντας το θεό Baal με το δικό τους θεό Ήλιο, οι Πτολεμαίοι ονόμασαν Ηλιούπολη την πόλη του Baalbeck στο σημερινό Λίβανο. Πέρα όμως από τις πόλεις αυτές, το πάντρεμα του ελληνικού πνεύματος με το ανατολικό μαρτυρούν και άλλες πόλεις όπως η Βόστρα (Μπόσρα), η Κάναθος (Καναγουάτ), η Φιλαδέλφεια (Αμάν), η Επιφάνεια (Χάμα).