Ο Bachofen βλέπει στην πολιούχο Αθηνά και στο κυνηγητό που εξαπολύουν οι Ερινύες ενάντια στον μητροκτόνο Ορέστη τα ίχνη ενός μητριαρχικού παρελθόντος. Στους κλασικούς χρόνους πάντως οι γυναίκες της Αθήνας ζούσαν απλά εκτός μιας «λέσχης ανδρών».
Μόνο στην έκθεση των βρεφών προτιμώνται τα κορίτσια. Σε κορίτσια δεν παρέχεται καμία παιδεία, τα παντρεύουν σε ηλικία 14-15 χρονών και περιμένουν να γεννήσουν το παιδί που θα τις εντάξει στην οικογένεια του άντρα. Οι εύπορες παντρεμένες γυναίκες βγαίνουν μόνο στις δημόσιες γιορτές και πιθανόν σε καμιά κηδεία, ενώ οι φτωχότερες έχουν την άνεση κινήσεων που τους προσφέρει η εργασία τους. Ο νόμος προέβλεπε τρεις περιπτώσεις λύσης του γάμου. Στην έπεμψιν, ο άντρας απέπεμπε τη σύζυγό του χωρίς να χρειάζεται να δικαιολογήσει την πράξη του, αρκεί να επέστρεφε την προίκα. Η εγκατάλειψη της συζυγικής στέγης από τη γυναίκα, η απόλειψις, ήταν επιτρεπτή αλλά ηθικά κατακριτέα. Τέλος, στην αφαίρεσιν, ο πατέρας της συζύγου για οικονομικούς συνήθως λόγους διέλυε το γάμο. Μην μπορώντας να κληρονομήσει η ίδια την πατρική περιουσία, μια ορφανή μοναχοκόρη, η επίκληρος, όφειλε να παντρευτεί τον πλησιέστερο συγγενή της. Ο Δημοσθένης μάς πληροφορεί ότι ο Αθηναίος διαθέτει εκτός από σύζυγο, μια παλλακίδα και μια εταίρα. Το αττικό δίκαιο αντιμετώπιζε τις γυναίκες ως όντα μειονεκτικά, το ίδιο και η πόλις που δεν τις θεωρούσε «πολίτες». Μόνο το 451 π.Χ. ο Περικλής θα κάνει τις γυναίκες συμμέτοχες στη μεταβίβαση της αθηναϊκής «ιθαγένειας» στους γιους.