Η συγγραφέας εμπνέεται από την παράσταση της Μήδειας που ανέβασε το Εθνικό Θέατρο στην Επίδαυρο (10-11 Ιουλίου 1993) σε σκηνοθεσία Ν. Χαραλάμπους. Στην ορφική μυθολογία, γράφει, η Μήτις ήταν Αρχέγονη θεά που ενώνει μέσα της το Θηλυκό και το Αρσενικό, η Μήτις-Φάνης. Αυτή η διπλή φύση της εκφράζει την αρχική τελειότητα, το ΕΝ-ΟΛΟΝ. Η Μήδεια ανήκει στο σημασιολογικό πεδίο της «μήτιδος»: επινόηση, σοφία, αλλά και δόλος, πανουργία. Μάγισσα η Μήδεια μεταμορφώνει τα μέρη σε ΕΝΑ μέσα σε κύκλο. Η ορχήστρα του θεάτρου της Επιδαύρου είχε κέντρο-ομφαλό την ένθρονη Μήδεια. Όλα τα πρόσωπα έμπαιναν στην τροχιά της Μήδειας-κέντρου, μαγνητισμένα από την εξωανθρώπινη δύναμή της.