Αναζητώντας τις διάφορες μορφές με τις οποίες παράγεται η εξουσία, διαπιστώνουμε ότι στην οργάνωσή του ο χώρος της πόλης έχει αφομοιώσει μια σειρά παραδοχές για το ρόλο των γυναικών. Οι παραδοχές αυτές δεν έχουν αλλάξει από τη βιομηχανική επανάσταση. Η διάκριση ανάμεσα στα δύο φύλα έχει και μια χωρική διάσταση. Η πόλη παίρνει ελάχιστα υπ’ όψη της τη μεταβαλλόμενη θέση των γυναικών στην κοινωνία, ενώ η διαίρεση του χώρου σε δημόσιο και ιδιωτικό αναπαράγει τα φυλετικά στερεότυπα. Ο ιδιωτικός χώρος συνιστά ένα προνομιακό πεδίο για τη μελέτη της σχέσης «γυναίκα–χώρος». Η εξέλιξη προς την πυρηνική οικογένεια που αρχίζει με τη γέννηση του καπιταλισμού τον 17ο και 18ο αιώνα γενικεύεται στη διάρκεια του 19ου και του 20ού. Η έννοια του «συνολικού σπιτιού» σβήνει για να ανατείλει η κατάσταση της «συνολικής νοικοκυράς» και, παράλληλα, η ζήτηση για μικρά διαμερίσματα.
Μελέτες αναφέρουν ότι η οργάνωση και η μορφή της πόλης ενισχύει την υποδεέστερη θέση των γυναικών, νομιμοποιεί τις αντιθέσεις σε βάρος τους και τις αποκλείει από την ιδιοποίηση του χώρου, δημιουργώντας μια σειρά από «απαγορευτικά σήματα». Η κριτική που εκφράζεται μέσα από τη φεμινιστική οπτική οφείλει να συντεθεί με τις συζητήσεις των αρχιτεκτόνων για τη σημερινή κρίση της σύγχρονης αρχιτεκτονικής.
Η παράμετρος της φυλετικής ανισότητας στην οργάνωση και παραγωγή των σύγχρονων πόλεων
27 Jun 2011
by vziampaka
- A
- A
- A