Η θλιβερή αρπαγή μνημείων της ελληνικής ιστορίας αρχίζει με τους Φράγκους και συστηματοποιείται πριν από την άλωση από τους προμηθευτές των ηγεμόνων της Δύσης. Ο θαυμασμός για τον κλασικό πολιτισμό που δημιούργησε η Αναγέννηση έθρεψε και την αρχαιοκαπηλία. Οι Τούρκοι μάλλον αδιαφόρησαν, εκμεταλλεύτηκαν όμως την αρχαιολατρία των Ευρωπαίων. Τις καταστροφές των μνημείων από τους βομβαρδισμούς και τις λεηλασίες των Ευρωπαίων αντιμετωπίζει πρώτος ο Καποδίστριας. Στα χρόνια του Όθωνα, ο Maurer δημιουργεί την υποδομή για την αρχαιολογική νομοθεσία της χώρας ακολουθώντας τον ιταλικό νόμο του 1820. Στο κλείσιμο του 19ου αιώνα το κράτος αποκτά απεριόριστο δικαίωμα κυριότητας σε όλα τα αρχαία αντικείμενα. Στην καλύτερη προστασία στόχευαν οι νόμοι που ακολούθησαν το 1932, το 1950 ( για μνημεία και έργα τέχνης μεταγενέστερα του 1830), το 1968 (για τις εικόνες που φιλοτεχνήθηκαν ως τα τέλη του 19ου αιώνα). Τέλος το 24ο άρθρο του Συντάγματος ορίζει ως υποχρέωση του κράτους την προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος, ενώ και οι νόμοι του 1981 κυρώνουν την προστασία της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας πολιτισμικής και φυσικής κληρονομιάς.
Σε μια χώρα με τόσα μνημεία, όπως η Ελλάδα, χρειάζεται νέα αυστηρή νομοθεσία που δεν θα χαρακτηρίζει την αρχαιοκαπηλία απλό πλημμέλημα ούτε θα τιμωρεί τους ενόχους με ελαφρές χρηματικές ποινές ή, στις χειρότερες περιπτώσεις, με φυλάκιση έως πέντε μηνών. Παράλληλα, η Πολιτεία οφείλει να διατηρήσει την Αρχαιολογική Υπηρεσία ως τον ενιαίο φορέα προστασίας των μνημείων, στελεχώνοντάς την, χρηματοδοτώντας την γενναία, εκσυγχρονίζοντας το θεσμικό της πλαίσιο.
Η προστασία των αρχαιοτήτων και το πρόβλημα της αρχαιοκαπηλίας στη νεότερη Eλλάδα
28 Jun 2011
by vziampaka
- A
- A
- A