Η μεταφορά της υφαντικής αξιοποιεί κυρίως δύο τεχνικές της: το γνέσιμο, με την αδιάκοπη κυκλική κίνηση, και την καθαυτό ύφανση, με τους μηχανισμούς της νόησης στον αρμονικό συνδυασμό των νημάτων, την ομόνοια. Κυριολεξία και μεταφορά συμπίπτουν στον Δόλον της Πηνελόπης.
Η σχέση της υφαντικής με την Αθηνά διέρχεται από τη σχέση της υφαντικής με τη νόηση. Η «σκόπιμη πρόβλεψη», που με τέχνη πραγματώνεται στον αργαλειό, ανήκει στο χώρο της εφηρμοσμένης εφευρετικότητας, δηλαδή στην Μήτιν, μητέρα της Αθηνάς. Η θεά δεν επινόησε μόνο αλλά και δίδαξε την τέχνη σε γυναίκες όπως η Πανδώρα, οι κόρες του Πανδάρεου, οι γυναίκες των Φαιάκων ή η Λυδή Αράχνη. Νεότερη από τη μορφή της Προμάχου που λατρεύεται στην Ακρόπολη, η μορφή της Αθηνάς Εργάνης διαμορφώνεται στην αρχαϊκή εποχή και λατρεύεται σε κοινό ναό με τον τεχνίτη Ήφαιστο, στο Θησείο. Κεντρική θέση στον εορτασμό των Μεγάλων Παναθηναίων είχε η προσφορά του πέπλου που ύφαιναν οι ἐργαστίναι. Μια άλλη παρθένος, η Άρτεμις, που διαφεντεύει τα όρια ανάμεσα στο ανήμερο και το ήμερο, που οδηγεί τη μετάβαση των άγουρων κοριτσιών στο γάμο όπως στην Βραυρώνα, έχει μια υπαινικτική μόνο σχέση με το γνέσιμο και τη ρόκα. Στην Οδύσσεια, η Ελένη που γνέθει παρομοιάζεται με τη χρυσηλάκατον Άρτεμη. Αν ο Κρητικός Δίας υπεξαιρεί την ύφανση για να φέρει την ομόνοια και να προστατέψει το γάμο, ο Διόνυσος την καταστρέφει ως ασύμβατη προς τη λατρεία του. Ο μύθος για τις Μινυάδες περιγράφει γλαφυρά πως ο θεός μεταμορφώνει τον αργαλειό που αυτές αρνούνται να εγκαταλείψουν σε βακχικό τοπίο.