Η φροντίδα της υγείας είναι τόσο παλιά όσο ο άνθρωπος. Στους παλαιότερους χρόνους η αποκατάσταση της υγείας, η θεραπεία, θεωρήθηκε ότι επιτυγχάνεται με την επίκληση της θείας δύναμης και, σε πρακτικό επίπεδο, επιδιώχθηκε με ενέργειες που μιμήθηκαν μαγικά την ανανέωση των δυνάμεων της γης, της κατεξοχήν ζωοδότειρας δύναμης στις αγροτοποιμενικές κοινωνίες. Πρακτική υποβοήθηση του ασθενούς δεν έλειψε φυσικά, είτε με φυσικά φάρμακα είτε και με επεμβάσεις. Όμως η διάγνωση και η θεραπεία, η ιατρική, έγινε επιστήμη στην Ελλάδα με τον Ιπποκράτη από την Κω τον 5ο π.Χ. αιώνα, ο οποίος πρώτος εισήγαγε την επιστημονική παρατήρηση, την ανάλυσή της και τη βασισμένη σ’ αυτήν διάγνωση και θεραπεία. Παράλληλα όμως, κατά την κλασική ακόμη εποχή, η θρησκευτική θεραπεία ήταν η περισσότερο διαδεδομένη, με κύριο κέντρο το Ασκληπιείο της Επιδαύρου και τα διακόσια περίπου αφιδρύματά του στη Μεσόγειο, όπου το όνειρο και η αυθυποβολή έπαιζαν τον κύριο ρόλο. Όμως και μέσα από αυτή την πρακτική των ιερών και την καταγραφή και μελέτη των περιπτώσεων αποκτήθηκε πολύτιμη εμπειρία για την επικράτηση της επιστημονικής ιατρικής. Προς το τέλος της αρχαιότητας είχαν ήδη διαμορφωθεί όλες οι πλευρές της παραδοσιακής επιστημονικής ιατρικής, από τις ειδικότητες, τα φάρμακα και τα εργαλεία των επεμβάσεων μέχρι την κοινωνική θέση των γιατρών.