O λόγος που γεννιέται από την προφήτισσα Κασσάνδρα στην τραγωδία αντιμετωπίζεται, στο πρώτο μέρος αυτού του άρθρου, ως ο καρπός της κατοχής της από τον Απόλλωνα που την κάνει δική του και ως γυναίκα. Ο λόγος αυτός ανταποκρίνεται στο γεγονός ότι η μυστική ένωση του θεού με την τρωάδα πριγκίπισσα καθορίζεται από την πρώτη τους συνάντηση. Μια συνάντηση που εκτυλίχτηκε με πρόσημο τον ερωτισμό: λες και κάθε κρίση ενθουσιασμού ανακαλούσε το πάθος που ένιωσε για κείνην ο Απόλλωνας, η Κασσάνδρα αναπαράγει χωρίς τελειωμό την αρχική της άρνηση, αποποιείται τον προφητικό ρόλο που είχε κάποτε επιζητήσει και που πια, αναπόδραστα, νιώθει σαν οδυνηρή υποχρέωση, από τη στιγμή που ο προφητικός της λόγος είναι καταδικασμένος να είναι μάταιος. Ωστόσο –σε αντίθεση προς το κυρίαρχο ρεύμα του νιτσεϊκού δίπολου-, η συμπεριφορά της διασημότερης προφήτισσας της αττικής τραγωδίας, εμπεριέχει πρόδηλα στοιχεία καθαρά διονυσιακά.