Από τις δύο βασικές ύλες που χρησιμοποιούνται στην κατασκευή κεραμικών, την άργιλο και τη χαλαζιακή άμμο, η άργιλος υπερέχει χάρη στην πλαστικότητά της. Στην Κίνα από τη Νεολιθική εποχή χρησιμοποίησαν άργιλο με προσθήκη πυριτικής άμμου. Το είδος αυτό των κεραμικών ονομάστηκε Γκρε (Grès) και ανάγεται στην εποχή των Shang (1751-1111 π.Χ.). Η πυριτική ύλη κατασκευαζόταν από κονιοποιημένο χαλαζία, στον οποίο πρόσθεταν αλάτι ή νάτριο για να γίνει κάπως πλαστικός. Χρησιμοποιήθηκε στη νότια Μεσόγειο ως και τον 9ο αιώνα μ.Χ. Οι Ρωμαίοι εφάρμοσαν εγχάρακτο διάκοσμο ξεστό, όπως πάνω σε γυαλί, δημιουργώντας πανέμορφα αγγεία. Αυτό είναι το Glazed quartz fritware.
Η φύση του κύριου συστατικού και η ύπαρξη ή μη προσμείξεων καθορίζει την υφή και το χρώμα του κεραμικού. Διακρίνονται έτσι τέσσερις κύριες ομάδες:
α) της ψημένης γης (terra cotta), έγχρωμη με πορώδη υφή, β) της λευκής ψημένης γης (terraglia) ή faience fine, λευκή με πορώδη υφή, γ) της Grès, έγχρωμη με συμπαγή υφή και δ) της πορσελάνης, λευκή με συμπαγή υφή. Για να στεγανοποιηθούν τα αγγεία από πορώδες υλικό χρησιμοποιήθηκε είτε λείανση, είτε επικάλυψη ή μία από τις τρεις στιλβώσεις: η πυριτιο-αλκαλική, η μολυβδούχος και η κασσιτερούχος. Ως προς τη στίλβωση, συγγενικά με τα αρχαιοελληνικά αγγεία, μελανόμορφα και ερυθρόμορφα, είναι τα ρωμαϊκά ερυθρά και μαύρα στιλβωτά.
Υπάρχουν δύο ειδών υαλώματα, διαφανή και αδιαφανή (ή σμάλτα). Στα διαφανή ανήκουν τα αλκαλικά υαλώματα και τα μολυβδούχα. Τα αδιαφανή υαλώματα που δίνουν τη faience δημιουργούνται με την προσθήκη οξειδίου του κασσίτερου στη μολυβδούχο υάλωση. Για να διακοσμηθεί η φαγιάνς χρησιμοποιείται η μέθοδος υψηλής ή χαμηλής πυράς.