Η οικοδόμηση υπό την καθοδήγηση της παράδοσης παρουσιάζει κατ’ αρχάς ένα περιορισμό στην καλλιτεχνική βούληση και στην ελευθερία της προσωπικής έκφρασης μέσα από την φαντασία, η οποία είναι ήδη εξασθενισμένη από την μειονεκτική θέση που κατέχει η αρχιτεκτονική στο χώρο των τεχνών να εξυπηρετεί πραγματικές λειτουργίες. Μια συνεπής με το νόημα της τέχνης οικοδόμηση θα σήμαινε άρνηση της παράδοσης και περιφρόνησή της. Ωστόσο η έννοια της αλήθειας δεν συγκλίνει με την απόρριψη της παράδοσης αφού αλήθεια σημαίνει μη-λήθη, μη-λησμονιά, θύμηση κι άρα θύμηση της παράδοσης. Επομένως μια αληθινή αρχιτεκτονική που θέτει σε εγρήγορση την μνήμη δεν μπορεί να βρίσκεται σε αντίθετη κατεύθυνση από την αυθεντική τέχνη που επιζητεί την χειραφέτηση από την παράδοση. Στο άρθρο αυτό γίνεται προσπάθεια να επιλυθεί το πρόβλημα μέσα από την γλώσσα με αναφορές στα έργα του M. Heidegger από τα οποία προβάλλει τραγικό, αφού εμφανίζεται μια διαμάχη μεταξύ κατασκευής και καλλιέργειας, σύγχρονης τάσης και πολιτισμού. Παράδοση σημαίνει το δόσιμο, το να παραδίδει κανείς κάτι σε κάποιον κι αυτό είναι αντίθετο με την λήψη ή την παραλαβή με την οποία συγχέεται η έννοια της παράδοσης. Παράδοση είναι αυτό που παραδίδεται χωρίς να έχει ακόμα παρθεί ή χρησιμοποιηθεί. Τούτο σημαίνει στροφή προς μια εγκαταλελειμμένη παράδοση σε αντίθεση με τον εγκλωβισμό μας μέσα στα δύσκαμπτα πλαίσια της σύγχρονης τεχνολογικής κατεύθυνσης που μάς κλείνουν την είσοδό μας σε μια πιο αυθεντική αποκάλυψη μέσω της οποίας θα μπορούσε ο άνθρωπος να βιώσει το κάλεσμα μιας πιο πρωταρχικής αλήθειας.