Οι τραγωδίες του Αισχύλου Προμηθέας Δεσμώτης και Ικέτιδες, που παίχτηκαν στους Δελφούς το 1927 και 1930 αντίστοιχα, σημείωσαν τόση επιτυχία ώστε, αντί να προωθήσουν, επισκίασαν τη Δελφική Κίνηση του Σικελιανού.
Οι αρχές αυτού που ο ποιητής θα αποκαλέσει αργότερα «Δελφική Ιδέα» άρχισαν να διαμορφώνονται μέσα του από το 1925. Οι Δελφοί είναι ο ομφαλός της γης επειδή είναι το πνευματικό κέντρο της γης. Καλείται τώρα να γίνει η εστία μιας παγκόσμιας εκπαιδευτικής και αναγεννητικής αποστολής, στερεωμένης με ιδρύματα, σχολές, συνέδρια και λοιπά «που θα υπάκουαν όλα ρυθμικά στις βασικές καθολικές αρχές της Δωρικής Ορθοδοξίας». Στη στροφή προς την απολλώνια ισορρόπηση του κόσμου, ο «Απολλώνειος Άθλος της Ψυχής» αντιπαρατίθεται στο στρεβλωμένο «κριτήριο του Ελέους». Η αρχή θα γινόταν «με κάποια πράξη καθαρά συνθετική και ομαδική, τοποθετώντας μες στο κέντρο της ένα αιώνιο και παγκόσμιο σύμβολο (όπως είναι ο αισχύλειος Προμηθέας) και συγκεντρώνοντας τριγύρω του όλα τα στοιχεία της λαϊκής αυθορμησίας που απομέναν στην Ελλάδα, Έκθεση Λαϊκής Βιοτεχνίας, λαϊκούς χορούς και αγώνες, ώστε και η ίδια η Ελλάδα να αντικρίσει συνθεμένο τον εαυτό της ξαφνικά…».
Το άρθρο απαρτίζεται από αποσπάσματα γραπτών του Άγγελου Σικελιανού, της γυναίκας του Εύας Πάλμερ-Σικελιανού και των Κωστή Παλαμά, Γιάννη Τσαρούχη και Κώστα Ουράνη.