Για τους αρχαίους, η καλλιέργεια των σιτηρών και ο πολιτισμένος βίος είναι έννοιες αλληλένδετες. Ο J.-P. Vernant υποστήριξε ότι η αγροτική εργασία νοείται ως ένα είδος ηθικού βίου. Η μορφή της Δήμητρας συντάσσεται με την Περσεφόνη ή Κόρη. Σύμβολά τους είναι το στάχυ, η δάδα και ο χοίρος. Στην Αθήνα, οι Πεισιστρατίδες ευνόησαν τη λατρεία της Δήμητρας. Κάποιες από τις τελετές των δυο θεαινών ήταν αποκλειστικά για γυναίκες. Το φθινόπωρο, τα Θεσμοφόρια διαρκούσαν τρεις μέρες που ονομάζονταν άνοδος, νηστεία και καλλιγένεια. Λίγο νωρίτερα εορτάζονταν τα Ελευσίνια Μυστήρια, ανοιχτά σε όλους ανεξαιρέτως, που είχαν και πολιτική σημασία καθώς οι Αθηναίοι και οι σύμμαχοί τους έστελναν τις απαρχές, τους πρώτους ώριμους καρπούς. Η ίδρυσή τους συνδέεται με το μύθο της αρπαγής της Περσεφόνης και το βαρύ πένθος της μητέρας της. Στις αρχές του χειμώνα, τα Αλώα απευθύνονται τόσο στον Διόνυσο όσο και στη Δήμητρα, ενώ τα Σκίρα τελούνταν μετά το θερισμό και, όπως τα Θεσμοφόρια, ήταν αποκλειστικά γυναικεία γιορτή. Η σύνδεση των γυναικείων τελετών και του αγροτικού κύκλου οδήγησε σε πολυάριθμες ερμηνείες. Από τη σχολή του Κέιμπριτζ, στο ζήτημα που απασχόλησε τον F.M. Cornford, την J. Harrison και τον G. Thomson, δόθηκαν συμβολικές ή και μυητικές διαστάσεις. Αργότερα, η έρευνα ενέταξε τον αποκλεισμό των αντρών στο πλαίσιο των κοινωνικών και πολιτικών πρακτικών της αρχαίας πόλης. Από τη «Σχολή του Παρισιού», ο M. Detienne διακρίνει ένα πολιτικό μήνυμα στα Θεσμοφόρια, καθώς οι γυναίκες που συμπεριφέρονται ως πολίτες αντιστρέφουν ταυτόχρονα την αντρική τάξη των πραγμάτων. Σε πλήρη διάσταση, η L. Foxhall προβάλλει τη γυναικεία αλληλεγγύη και συνεργατικότητα, ενώ η M. Arthur τονίζει τη σχέση μάνας και Κόρης στο πλαίσιο της διαμόρφωσης μιας γυναικείας ταυτότητας. Τέλος, σε αντίθεση με την κρατούσα άποψη περί υποβοήθησης της γονιμότητας, η L. Nixon υποστήριξε ότι τα φυτά που εισάγονται στη λατρεία της Δήμητρας χρησιμοποιούνται από τις γυναίκες για την αντισυλληπτική τους δράση. Η αρθρογράφος καταλήγει επισημαίνοντας δύο παρεξηγήσεις: η πρώτη αποκλείει τις γυναίκες από την ενασχόληση με τη γεωργία. Η παρεξήγηση αυτή οφείλεται στη γενίκευση του κατά φύλο καταμερισμού εργασίας που περιγράφεται τον 4ο αιώνα π.Χ. στον Οικονομικόν του Ξενοφώντα. Η δεύτερη υπερτονίζει την έλλειψη πολιτικών δικαιωμάτων στις γυναίκες, παραβλέποντας ότι η συμμετοχή τους στις τελετές τις εντάσσει στο κοινωνικό σώμα, στην πόλη ως κοινότητα.