Η τροφή είναι ένα από τα πιο σταθερά στοιχεία στην αγροτική παραδοσιακή κοινωνία, εφόσον είναι συνισταμένη πολλών παραγόντων, όπως η οικονομία, οι κοινωνικές δομές, η πολιτισμική ανάπτυξη, που μεταβάλλονται με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς. Η στενότητα των οικονομικών και φυσικών πόρων διαμορφώνει τις πατροπαράδοτες αντιλήψεις και συνήθειες, ιδιαίτερα των αγροτικών πληθυσμών, και το διαιτολόγιο εγγράφεται στη μακρά ιστορική διάρκεια.
Στον ελληνικό παραδοσιακό πολιτισμό παρασκευάζονται και καταναλώνονται συγκεκριμένες τροφές καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους ακολουθώντας το λαϊκό εορτολόγιο. Η νηστεία στην Ορθοδοξία, όπως αυτή έχει καθιερωθεί να τηρείται κατά τους τελευταίους αιώνες με τον ακριβή χρονικό προσδιορισμό των κανόνων της μέσα στον κύκλο του έτους, είναι αποτέλεσμα μιας μακράς διαδικασίας που περιλαμβάνει πολλές συζητήσεις και διαφωνίες και άρχισε από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους. Όπως έχουν παρατηρήσει πολλοί ερευνητές, επιβάλλει την αποχή από ορισμένα είδη τροφών αλλά και ποτών, δηλαδή μια διαιτολογία και όχι πλήρη αποχή από κάθε τροφή όπως σε άλλες θρησκείες και πολιτισμούς. Το γεγονός αυτό, η ευρύτερη αποδοχή της και το ότι αποτελεί ένα από τα πιο έντονα θρησκευτικά βιώματα του λαού την καθιστά ιδιαίτερα σημαντική ως πολιτισμικό φαινόμενο.