Ο ιατρός Αρεταίος από την Καππαδοκία (2ος αι. μ.Χ.) θεωρείται από τους σπουδαιότερους Έλληνες ιατρούς της Ρωμαϊκής εποχής. Στα δύο από τα οκτώ βιβλία του που σώζονται α) Περί αιτιών και σημείων οξέων και χρονίων παθών, και β) Περί θεραπείας οξέων και χρονίων παθών,μεταξύ άλλων θεμάτων όπως είναι η νευρίτιδα, η φυματίωση, η επιληψία, και κυρίως η εκτεταμένη αναφορά στα συμπτώματα του διαβήτη, ο Αρεταίος αναφέρεται και στον «ειλεό».
Ο Αρεταίος θεωρεί τον «ειλεό» ως μία φλεγμονή του εντέρου, που συνήθως συνοδεύεται από δυνατό πόνο. Δύο κατ’ αυτόν είναι οι αιτίες που προκαλούν ειλεό: η πρώτη αφορά στην ποσότητα και στην ποιότητα της προσλαμβανόμενης τροφής, και η δεύτερη σε τραυματισμό του εντέρου. Στα κείμενά του ο Αρεταίος σημειώνει ότι ο «ειλεός» είναι μία ασθένεια που θα μπορούσε να επηρεάσει τόσο το λεπτό όσο και το παχύ έντερο. Ωστόσο, αναφέρεται σε ποικίλους τύπους «ειλεού» ανάλογα με τη σοβαρότητα της κάθε περίπτωσης και περιγράφει λεπτομερώς τα συμπτώματα και την κλινική τους εικόνα. Επίσης αναφέρεται στην πιθανότητα παρουσίας ενδοκοιλιακού αποστήματος ως επιπλοκή του «ειλεού».
Ως προς τη θεραπεία ο Αρεταίος προτείνει ότι πρώτα θα πρέπει να αντιμετωπισθεί ο πόνος με τη χρήση αναισθητικών. Πολλοί τρόποι θεραπείας προτείνονται ακόμα, όπως πρόκληση εμετού, ατμόλουτρα, καταπλάσματα, βεντούζες, αφεψήματα και δίαιτα. Όλες αυτές οι πρακτικές αποσκοπούν στο να εκδιωχθεί ο παγιδευμένος αέρας μέσα από τα έντερα.