Οι Προραφαηλίτες, μια μυστική εταιρεία νέων ΄Αγγλων ζωγράφων, ποιητών και κριτικών που ιδρύθηκε στο Λονδίνο το 1848, γοητευμένοι από τις ρομαντικές φαντασιώσεις, ανακαλύπτουν στον ύστερο Μεσαίωνα και στις Γραφές εικονογραφικά θέματα και εμπνέονται από τα έργα των τριών μεγάλων Φλωρεντινών, του Πετράρχη, του Δάντη και του Βοκκάκιου.
Στην πρώτη έκθεση της Αδελφότητας, το 1849, ο Millais εκθέτει την Ισαβέλλα (1848 -1849), το πρώτο έργο ενδεικτικό της προραφαηλιτικής τεχνοτροπίας, συνοδευμένο από τους στίχους της πρώτης και της εικοστής πρώτης στροφής του ποιήματος του Keats, Ισαβέλλα ή η γλάστρα με τον βασιλικό (Isabella or The Pot of Basil, 1820), έμμετρης παραλλαγής της πέμπτης νουβέλας της τέταρτης μέρας από το Δεκαήμερο του Βοκκάκιου.
Η δραματική συνέχεια της ιστορίας του ποιήματος του Keats εικονογραφείται δέκα χρόνια αργότερα σε έργο του Hunt, H Ισαβέλλα και η γλάστρα με τον βασιλικό (1868).
Από το έργο του Hunt εμπνέεται ένας όψιμος Προραφαηλίτης, ο John William Waterhouse (1849-1917) την Ισαβέλλα (1907), αλλά δίνει και μια πρωτότυπη σκηνή με τους πρωταγωνιστές του Δεκαήμερου (1916).
Ο Dante Gabriel Rossetti ζωγραφίζει την Bocca Baciata (1859), εμπνευσμένη από το επιμύθιο της έβδομης νουβέλας της δεύτερης μέρας (στίχος 122).
Οι Προραφαηλίτες παρουσιάζουν ανάλογη εμμονή στις αναπαραστάσεις ορισμένου τύπου γυναικείας ομορφιάς με εκείνην που χαρακτήριζε τους μεγάλους Φλωρεντινούς στην περιγραφή των Donne Angelicate.
Η μούσα του Βοκκάκιου εικονίζεται από τον Rossetti στο ΄Οραμα της Fiammetta (1878), ένα από τα διπλά έργα που συνόδευαν τα ποιήματά του Ballads and Sonnets (1861), με μοντέλο την ελληνικής καταγωγής Μαρία Σπάρταλη-Stillman, της οποίας η ομορφιά υπήρξε φημισμένη και καθιερώθηκε ως ο τύπος της ιδανικής προραφαηλιτικής καλλονής, ενώ η ίδια δεν υπήρξε μόνο μοντέλο αλλά θεωρείται η καλύτερη από τις γυναίκες ζωγράφους της ομάδας..
Ο μαγικός κήπος του Messer Ansaldo (1889) της Σπάρταλη εικονογραφεί την πέμπτη ιστορία της δέκατης μέρας του Δεκαήμερου.
Ο Βοκκάκιος εξακολουθεί, επτά αιώνες μετά, να είναι επίκαιρος και να επανατροφοδοτεί την πένα και τον θεωρητικό λόγο όχι μόνο των ιστορικών και κριτικών της λογοτεχνίας αλλά και των ιστορικών και κριτικών της τέχνης.