Τα βήλα, παραπετάσματα ή καταπετάσματα, χρησιμοποιούνται ήδη από τους παλαιοχριστιανικούς χρόνους ως λειτουργικά υφάσματα, αρχικά ως καλύμματα της Αγίας Τραπέζης και αργότερα, με την εξέλιξη της κατασκευής του τέμπλου, ως παραπετάσματα, ώστε να διαχωρίζεται το ιερό βήμα από τον κυρίως ναό. Το λειτουργικό ύφασμα που πραγματεύεται το παρόν άρθρο, και το οποίο δημοσιεύεται για πρώτη φορά, μεταφέρθηκε για λόγους ασφάλειας, από το ναό του Αγίου Φωκά (χωριό Ortakoy) στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως όπου φυλάσσεται μέχρι σήμερα.