Η αυτοκτονία, παρ’ όλο τον αυστηρά ατομικό χαρακτήρα της, αποτελεί ένα παγκόσμιο φαινόμενο που συναντάται σε όλες τις περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας, σ’ όλες τις χώρες και σ’ όλους τους πολιτισμούς. Το ερώτημα που τίθεται είναι εάν οι απόπειρες αυτοκτονίας και οι αυτοκτονίες αποτελούν εκφράσεις του ίδιου φαινομένου. Οι περισσότερες μελέτες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι αυτοκτονίες και σοβαρές απόπειρες αυτοκτονίας ταυτίζονται στα περισσότερα χαρακτηριστικά τους και θα πρέπει να δεχθούμε την ύπαρξη ενός συνεχούς φάσματος αυτοκτονικής συμπεριφοράς το οποίο ξεκινά από τον αυτοκτονικό ιδεασμό, ακολουθείται από την χειριστική απόπειρα, την μέτριας σοβαρότητας απόπειρα και φτάνει στην σοβαρή απόπειρα με κατάληξη την αυτοκτονία.
Η μελέτη της αυτοκτονικής συμπεριφοράς έχει προσφέρει σημαντικά στοιχεία για τους παράγοντες που οδηγούν στην εκδήλωσή της (παράγοντες κινδύνου). Τα χαρακτηριστικά του ατόμου που αυτοκτονεί είναι άνδρας μεγάλης ηλικίας (άνω των 45 ετών), χήρος, διαζευγμένος ή ανύπαντρος, ζει μόνος ή είναι κοινωνικά απομονωμένος και είναι άνεργος, μη απασχολούμενος ή συνταξιούχος. Στα πρόσφατα γεγονότα ζωής διαπιστώνεται πρόσφατος χωρισμός, απώλεια ή δυσάρεστα γεγονότα ζωής με παρουσία κατάθλιψης. Πάσχει από ψυχική διαταραχή κυρίως κατάθλιψη, σχιζοφρένεια, αλκοολισμό ή χρήση ουσιών, ενώ συχνά πάσχει από σοβαρή ή χρόνια σωματική νόσο (π.χ. καρκίνος, AIDS, επιληψία κ.λπ.). Κατά κανόνα, έχει ιστορικό προηγούμενων αποπειρών συνήθως με βίαιες ή επικίνδυνες μεθόδους που εκφράζουν ισχυρή θέληση για θάνατο. Τέλος, στο οικογενειακό του ιστορικό διαπιστώνεται ιστορικό αυτοκτονίας, κατάθλιψης ή αλκοολισμού.
Η αναζήτηση παραγόντων κινδύνου για αυτοκτονία μπορεί να συμβάλει στην δυνατή πρόληψη αυτοκτονικής συμπεριφοράς, χωρίς βεβαίως να είναι δυνατή η πρόληψη όλων των αυτοκτονιών.