Θεωρείται το έμβρυο ζωντανός οργανισμός; Και αν ναι, από ποιο χρονικό σημείο και μετά; Σε αντίθεση με την πλατωνική φιλοσοφία, για τους στωικούς το έμβρυο δεν αποτελεί ξεχωριστή οντότητα και η δική τους θέση θα κυριαρχήσει στην κλασική ρωμαϊκή νομική σκέψη. Κατά τη διάρκεια της συμβασιλείας του Σεπτίμιου Σεβήρου και του Αντωνίνου Καρακάλλα (195-211 μ.Χ.) θεσπίστηκε διάταξη για την τιμωρία της άμβλωσης, για λόγους όμως εξαπάτησης του συζύγου. Η χριστιανική διδασκαλία προσανατολίστηκε προς την οντολογική αυτοτέλεια του εμβρύου. Η Εκκλησία θεωρεί την παρεμπόδιση της γέννησης ανθρωποκτονία, μόνο αν το έμβρυο έχει ήδη λάβει μορφή ανθρώπου. Ο Τερτυλλιανός παραπέμπει σε χωρίο της Παλαιάς Διαθήκης που επηρέασε τόσο τον Φίλωνα τον Αλεξανδρέα όσο και την «Εκλογή» των Ισαύρων. Πότε όμως έχει λάβει το έμβρυο ανθρώπινη μορφή; Το ερώτημα συνδέθηκε με την απόκτηση της ψυχής. Κατά τον Κλήμη τον Αλεξανδρέα η ψυχή «εμφυτεύεται» με την είσοδο του σπέρματος στη μήτρα. Ο Τερτυλλιανός προσθέτει ότι η ψυχή μεταδίδεται κληρονομικά από τους γονείς. Αν και, λοιπόν, διαθέτει ψυχή, το έμβρυο αποκτά ανθρώπινη μορφή και υπόσταση μόνο σαράντα ή ενενήντα μέρες μετά τη σύλληψη, ανάλογα με το γένος. Τη φαινομενική αντίφαση αίρει η αριστοτελική διάκριση της ψυχής σε «φυτική», «αισθητική» και «λογική» που αργότερα εμφανίζεται ως επίσημη θέση της Εκκλησίας. Ο Γρηγόριος Νύσσης που υποστήριξε ότι η λογική ψυχή ενυπάρχει από τη στιγμή της σύλληψης είναι ο επιφανέστερος από τους λιγοστούς πολέμιους αυτής της άποψης. Θα τον ακολουθήσει τον 9ο-10ο αιώνα ο μητροπολίτης Καισαρείας Αρέθας. Χωρία του Γεώργιου Σχολάριου και του Θεοφάνους Μηδείας (15ος αιώνας) αποδεικνύουν ότι οι απόψεις του Αρέθα δεν επικράτησαν.