Η τεχνολογία δεν είναι αμέτοχη στις καινοτομίες της αρχιτεκτονικής. Η προηγμένη τεχνολογία των Ρωμαίων τους επέτρεψε να υποτάξουν το τοπίο στην αρχιτεκτονική, σε αντίθεση με τους Έλληνες που στην αρχιτεκτονική τους ακολούθησαν το τοπίο. Χρησιμοποιώντας το κονίαμα, οι Ρωμαίοι μπόρεσαν να χτίσουν φθηνότερα, επικαλύπτοντας μια ομοιογενή μάζα είτε με λίθους είτε με κεραμικά. Το ρωμαϊκό κονίαμα ενθάρρυνε την κατασκευή αψίδων και θόλων με πολύ μικρό βάρος. Αυτή η τεχνολογική επανάσταση επιτελέστηκε γύρω στον 3ο με 2ο αιώνα π.Χ.
Στην αρχαία Ελλάδα, τα κτίσματα ήταν πέτρινα και η εργασία αρχίζει στο λατομείο. Από λατομεία που βρίσκονταν ψηλά στο βουνό, όπως στην Πεντέλη, οι πέτρες, πάνω σε εσχάρες ή χελώνες δεμένες σε πασσάλους με σχοινιά, κατηφόριζαν γλιστρώντας πάνω σε ευθύ διάδρομο. Από τους πρόποδες του βουνού η μεταφορά γινόταν με αμάξια τα οποία έσερναν βόδια. Στα ανυψωτικά τους μηχανήματα οι Έλληνες χρησιμοποίησαν την τροχαλία. Στην τοιχοδομία τους οι σύνδεσμοι των λίθων (δεσμοί ή τόρμοι) γίνονταν τόσο σε οριζόντια όσο και σε κάθετη σύνδεση. Τα συστήματα τοιχοδομίας αποτελούν σημαντικά στοιχεία χρονολόγησης: α) Πολυγωνικό (πολυγωνικό ακατέργαστο, πολυγωνικό ή λέσβιο, πολυγωνικό ευθύγραμμο), β) Τραπεζιόσχημο (ακανόνιστο τραπεζιόσχημο, τραπεζιόσχημο ψευδοϊσόδομο, τραπεζιόσχημο ισόδομο), γ) Ορθογώνιο (ακανόνιστο ορθογώνιο, ψευδοϊσόδομο ορθογώνιο, ισόδομο ορθογώνιο).
Ως προς τα θεμέλια, οι συμβουλές του Βιτρούβιου (1ος αιώνας π.Χ.) διασταυρώνονται με τα ανασκαφικά δεδομένα: είναι άλλοτε κτιστά συμπαγή, όπως αυτά της Θόλου των Δελφών, άλλοτε μέσα σε χαντάκια ή σε κατάλληλα λαξεμένο βράχο ή, όπως στο αθηναϊκό χώμα όταν είναι υγρό, στηριγμένα σε στρώση χαλικιού και πέτρας.