Χάρη στα ασβεστολιθικά της πετρώματα η Ελλάδα είναι «χώρα των σπηλαίων». Ξένοι επιστήμονες έχουν εργαστεί στο Ασπροχάλικο Ηπείρου, στο σπήλαιο Φράγχθι της Αργολίδας, στο σπήλαιο Κίτσου στο Λαύριο Αττικής. Ωστόσο, εκμεταλλευόμενοι την αδιαφορία του ελληνικού κράτους κάποιοι ξένοι επισκέπτες προκάλεσαν καταστροφές. Μόλις το 1983 το ΥΠΠΕ αποφάσισε να κηρύξει τα σπήλαια «αναπόσπαστο τμήμα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς». Το πρώτο στάδιο της σπηλαιοέρευνας είναι ο εντοπισμός του σπηλαίου που γνωρίζουν κυρίως οι ντόπιοι. Στη συνέχεια γίνεται η αναγνώριση και η εξερεύνηση της σπηλαιομορφής. Η νέα τεχνολογία έχει διευκολύνει πολύ την εξερεύνηση, αν και ο εξοπλισμός εισάγεται από το εξωτερικό και είναι δαπανηρός. Οποιαδήποτε επέμβαση απαγορεύεται ρητά. Για τους σπηλαιολόγους ισχύει ο βασικός κανόνας: «Πάρε μόνο φωτογραφίες και άφησε μόνο τα πατήματά σου!» Το τρίτο στάδιο είναι η αποτύπωση, η χαρτογράφηση της διαδρομής που ακολουθήθηκε και η λήψη φωτογραφιών. Ακολουθεί η σύνταξη μιας έκθεσης που υποβάλλεται στην Εφορεία Παλαιοανθρωπολογίας και Σπηλαιολογίας του ΥΠΠΕ. Η έλλειψη εξοπλισμού και ατόμων δεν επιτρέπει στην Υπηρεσία να ολοκληρώσει την έρευνα με ανασκαφή. Ο συγγραφέας στιγματίζει την τουριστική αξιοποίηση των σπηλαίων που διαταράσσει την ευαίσθητη οικοϊσορροπία τους. Ως «θλιβερά παραδείγματα» αναφέρει το σπήλαιο Πέραμα στα Γιάννενα και το σπήλαιο Κουτούκι στην Παιανία Αττικής.