«Ιεράν γαν» ονομάζουν οι δελφικές επιγραφές την ευρύτερη γεωγραφική περιοχή γύρω από το μαντείο. Πρόκειται για την κοιλάδα του μικρού ποταμού Πλειστού, ανάμεσα στους ορεινούς όγκους του Παρνασσού, της Κίρφης και των σημερινών πρόβουνων της Γκιώνας, που καταλήγει στον «Κρισαίο κόλπο». Οι Δελφοί, που ακόμη τότε ονομάζονταν Πυθώ, ιδρύονται την περίοδο της κυριαρχίας των Μυκηνών, γύρω στο 1400 π.Χ. Σε αντίθεση με όλους τους άλλους οικισμούς, η επιλογή της θέσης είχε μόνο κριτήριο την επιβλητικότητα που της προσδίδουν οι δυο θεόρατοι βράχοι των Φαιδριάδων, το συγκλονιστικό χάσμα της Κασταλίας και τα άφθονα νερά. Χάλκινοι αναθηματικοί τρίποδες και ανδρικά ειδώλια βεβαιώνουν την επικράτηση του Απόλλωνα από το τέλος του 9ου αιώνα π.Χ.
Εάν οι Δελφοί είναι ο «ομφαλός» της γης, η γεωγραφική τους θέση μετέτρεψε την κοιλάδα του Πλειστού στον «ομφάλιο λώρο» τους: κανείς προσκυνητής δεν μπορούσε να φτάσει στο δελφικό μαντείο χωρίς να χρησιμοποιήσει τους μεσόγειους δρόμους της και, κυρίως, το λιμάνι της. Κίρρα ή Κρίσα ονομάζουν οι πηγές την ισχυρή φωκική πόλη που ήλεγχε τους δρόμους της κοιλάδας και εισέπραττε διόδια από τους προσκυνητές του μαντείου. Με τον Α΄ Ιερό πόλεμο (600-590 π.Χ.), ο αμφικτυονικός συνασπισμός, στον οποίο είχαν ήδη ενταχθεί οι Δελφοί, αφάνισε την πόλη και αφιέρωσε στο θεό τη γη της, απαγορεύοντας την καλλιέργειά της. Την ισχύ μιας απαγόρευσης, που λειτουργούσε ως δικλείδα ασφαλείας, την εξασφάλιζαν περιοδικοί έλεγχοι από τους ιερομνήμονες. Το ειδικό καθεστώς διαχείρισης μιας «ιεράς χώρας» απέκοψε τους Δελφούς από το φωκικό έθνος στο οποίο ανήκαν. «Οι Δελφοί πεφεύγασιν ονομάζεσθαι Φωκείς» αναφέρει ο Παυσανίας.