Η θετική επιστήμη της Βοτανικής θεμελιώθηκε στην αρχαιότητα και καλλιεργήθηκε στον αραβικό κόσμο. Στα 372 π.Χ. ο Θεόφραστος συνέγραψε την Περί φυτών ιστορία, ο Αριστοτέλης επιδόθηκε στην ταξινόμηση των φυτών και ίδρυσε το 350 π.Χ. τον Βοτανικό κήπο. Ο Διοσκορίδης τον 1ο αιώνα π.Χ. έγραψε το Περί ιατρικής ύλης, τον Γαληνό απασχόλησε η εμπορία των φαρμάκων από πλανόδιους βοτανολόγους. Διάσημοι βοτανολόγοι υπήρξαν ο Φάνιος και ο Πλίνιος και το έργο τους προέκτειναν ο Μάρκελλος Εμπειρικός και ο Σκριβώνιος Λάργος τον 4ο και τον 5ο αιώνα μ.Χ. Αρχαίες ελληνικές και ρωμαϊκές γνώσεις μεταφυτεύτηκαν στην Ισπανία από τους Άραβες τον 10ο αιώνα μ.Χ. Στην Κόρντοβα, το Τολέδο και τη Σεβίλλη, άραβες βοτανολόγοι με διασημότερο τον Αβερρόη αναδείχθηκαν στους πατέρες της παγκόσμιας βοτανολογίας.
Το δέος του ανθρώπου μπρος στην αναπαραγωγή της φύσης και την ανοιξιάτικη μαγεία αποτυπώθηκε στο μύθο και τη λατρεία. Σαν άλλη θεά του ιερού δέντρου στους μινωικούς σφραγιδόλιθους, η Αριάδνη ήταν θεά της βλάστησης και των δέντρων. Ο Δίας ήταν ο μυθικός τιμωρός του όμορφου Υάκινθου, ο Νάρκισσος ξαναγεννιέται κάθε άνοιξη. Ο κισσός, το αμπέλι, η δάφνη κι η βαλανιδιά είναι ιερά φυτά της βακχικής λατρείας προς ένα θεό που στην επιφάνειά του παίρνει συχνά «φυτική» μορφή. Οι Μαινάδες, οι Κορύβαντες, η Πυθία στους Δελφούς βρίσκονταν υπό την επίδραση ισχυρών παραισθησιογόνων, όπως η ινδική κάνναβις ή το όπιο. Τέτοια παραισθησιογόνα που παρέχουν ανεπίτρεπτες σαρκικές ηδονές και οδηγούν στην απώλεια της νηφάλιας συνείδησης θεωρήθηκε πως αντιβαίνουν στο χριστιανικό πνεύμα και καταδιώχθηκαν από την Εκκλησία.