Ο συγγραφέας παρουσιάζει τα κυριότερα χαρακτηριστικά μετρικών συστημάτων που συνδέονται άμεσα με τον ελληνικό χώρο. Ελπίζει έτσι ότι δίνει το έναυσμα σε έρευνες που θα ξεκαθαρίσουν οριστικά τους τίτλους ιδιοκτησίας και θα εδραιώσουν ένα αξιόπιστο Ελληνικό Κτηματολόγιο. Τα μετρικά συστήματα, πριν από το δεκαδικό, διακρίνονται σε δύο κατηγορίες ανάλογα με το αν οι μονάδες επιφανείας, όγκου, βάρους κ.λπ. προκύπτουν από τη μονάδα μήκους ή όχι. Στην πρώτη περίπτωση ονομάζονται ομογενή ή κλειστά, στη δεύτερη ανομογενή, διττά ή ανοικτά. Τα αρχαιότερα συστήματα στη Μεσόγειο είναι το Βαβυλώνιο, το Ασσυριακό και το Αιγυπτιακό. Στον Όμηρο, η επιφάνεια μετριέται με την τετραγωνική άκαινα, με τον γύην και με την άρουρα, μονάδα που συνδέεται με τις μονάδες μήκους αλλά και με την εργασία του οργώματος.
Στην αρχαϊκή εποχή το μετρικό σύστημα στηρίζεται στο πλέθρο του Λυκούργου των 31,5 μ. Στην κλασική Ελλάδα, παρά τις τοπικές ποικιλίες, τα μετρικά συστήματα έχουν κοινή δομή και βάση το πόδι. Για μεγάλες αποστάσεις χρησιμοποιείται ο Δίαυλος και το Μίλιον. Για το μήκος, εκτός από τον πήχυ των 24 δακτύλων, υπήρχε και ο βασιλικός πήχυς των 27 δακτύλων. Την εποχή αυτή η μέτρηση των αγρών γίνεται κυρίως με το σχοινίον και την άκαινα και εκφράζεται σε πλέθρα. Το ρωμαϊκό μετρικό σύστημα στηρίζεται στον πόδα με τον οποίο μετριούνται τα κτίρια ενώ για τους αγρούς χρησιμοποιείται το actus. Για τις επιφάνειες χρησιμοποιούνται οι μονάδες jugerum (η έκταση που μπορεί να καλλιεργηθεί σε μια μέρα), heredium και centuria. Στο βυζαντινό σύστημα τα μέτρα της επιφάνειας στηρίζονται στις μονάδες μέτρησης όγκου με επικρατέστερη το Μόδιον. Την εποχή αυτή εμφανίζεται και το Ζευγάριον, που δηλώνει την επιφάνεια που οργώνεται από ένα ζευγάρι βόδια σε ένα χρόνο. Στην Τουρκοκρατία, στα μήκη ο πήχυς αντικαθιστά την οργυιά των Βυζαντινών και, στις επιφάνειες, το στρέμμα αντικαθιστά το μόδιον. Αντίστοιχη με το Ζευγάριον μονάδα είναι το Τσιφλίκι (τσιφ = ζευγάρι). Τα ενετικά μετρικά συστήματα στηρίζονταν στο πόδι (piede) και το βήμα (passo, pertica), είχαν την ίδια δομή χωρίς όμως να είναι και ομοιόμορφα αφού κάθε περιοχή της Ιταλίας είχε το δικό της.