Οι γνώσεις για τα φάρμακα (κυρίως φαρμακευτικά φυτά, αλλά και ζωικά και ορυκτά προϊόντα) στην αρχαία Ελλάδα ξεκινούν από τα βάθη των αιώνων, διατηρούνται στο πλαίσιο της λαϊκής ιατρικής και αργότερα ενσωματώνονται, διαμορφώνονται και αποκτούν θεωρητικές βάσεις με την «επιστημονική ιατρική», κυρίως από την εποχή των ιπποκρατικών κειμένων. Κεντρική σημασία για τη συστηματοποίηση και διάδοση αυτών των γνώσεων και αντιλήψεων έχουν τα έργα του Διοσκουρίδη και του Γαληνού. Σύμφωνα με τις επιστημονικές αντιλήψεις της εποχής, τα φάρμακα δρουν θεραπευτικά αποκαθιστώντας την «ισορροπία» των χυμών και των ποιοτήτων, καθώς και μέσω των πολυποίκιλων «δυνάμεών» τους. Τα φάρμακα χρησιμοποιούνταν θεραπευτικά παράλληλα με τη δίαιτα (ρύθμιση του τρόπου ζωής), η οποία, τουλάχιστον στο πλαίσιο της ιπποκρατικής ιατρικής, αποτελούσε το κύριο μέσο θεραπείας και πρόληψης. Οι θεραπευτικές αυτές αντιλήψεις επηρέασαν σημαντικά την ιατρική της Δύσης μέχρι και τους νεότερους χρόνους.