Η Ελένη συνιστά μιαν αμφίσημη μορφή η οποία ενσαρκώνει τη συνύπαρξη αλήθειας και ψεύδους. Γυναίκα που εμπνέει τον έρωτα και συγχρόνως γεννά το θάνατο, είδωλον που υποκαθιστά το όντως ον, κινείται ανάμεσα στο φαίνεσθαι και το είναι, αντικατροπτίζοντας την αμφισημία του γίγνεσθαι. Το παιχνίδι του διπλού και η αντιστροφή φαινομενικότητας – πραγματικότητας προσδίδουν στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη έντονη φιλοσοφική απόχρωση. Εδώ ο τραγικός λόγος συναντά την πλατωνική σκέψη, καταδεικνύοντας ότι η πορεία για την εύρεση της αλήθειας προϋποθέτει την αμφιβολία, την υπέρβαση των αντιστάσεων που κρατούν το άτομο προσκολλημένο στην πλάνη και την προοπτική ενός βαθύτερου κοιτάγματος στο γίγνεσθαι.