Η γαλέρα ανήκει τυπολογικά στα κωπήλατα πλοία που τα κουπιά τους δεν στηρίζονται στην κουπαστή («επισκαλμίδα») αλλά, μέσω μιας πολύπλοκης κατασκευής, σε σημεία απομακρυσμένα από το κυρίως σώμα του πλοίου. Τα μεγάλα πολεμικά ιστιοφόρα με τον εξοπλισμό τους σε κανόνια εκτόπισαν από τις θάλασσες τις γαλέρες που δεν μπορούσαν να φέρουν παρά ελάχιστα. Στο Ναυτικό Μουσείο της Κωνσταντινούπολης, η μόνη σωζόμενη γαλέρα, η Kadirga, πλέει σε μια θάλασσα από ερωτηματικά. Το όνομά της δεν είναι παρά η τουρκική απόδοση του βυζαντινού όρου Κάτεργον που σήμαινε «γαλέρα». Η πίσω καμπίνα της Kadirga, κιόσκι για τον Σουλτάνο, τους ανθρώπους του και τον πλοηγό, είναι έργο τέχνης, κατασκευασμένο με σπάνια ξύλα, με σεντέφι και πολύτιμους λίθους. Η τουρκική παράδοση αλλά και η γνωμάτευση ειδημόνων ανάγει την Kadirga στον Μωάμεθ Β΄ τον Πορθητή. Το πλοίο έχει βέβαια υποστεί πολλές επισκευές και τροποποιήσεις και όχι μόνο το κιόσκι αλλά και η πρύμνη και το πηδάλιο στη σημερινή τους μορφή ανήκουν στον 17ο αιώνα. Ωστόσο, ο γλυπτός του διάκοσμος με τους βυζαντινούς μικρούς δράκους ανάγεται στην αρχική μορφή της γαλέρας. Αλλά πώς συνδυάζονται τα βυζαντινά διακοσμητικά θέματα με «το καΐκι του Σουλτάνου;» Το μυστήριο της Kadirga μπορεί να λύσει ο Βενετός Nicolo Barbaro και το ημερολόγιο που κρατούσε στην πολιορκία του 1453. Αν δεχτούμε ότι η γαλέρα ήταν μια από τις πέντε αυτοκρατορικές «φούστες» που μνημονεύει και ότι ο Σουλτάνος την ανέδειξε σε προσωπικό του πλοίο ως διάδοχος των βυζαντινών αυτοκρατόρων, τότε η Kadirga είναι το τελευταίο επιζών πλοίο των ναυτικών δυνάμεων του Κωνσταντίνου Α΄ Δραγάτζη.