Ο ταύρος, ιερό ζώο που ταυτίζεται με την ανδρική θεότητα, αποτελεί εμβληματική μορφή στη μινωική Κρήτη. Εμφανίζεται στο μύθο της αρπαγής της Ευρώπης από τον Δία, στο μύθο του Μινώταυρου, είναι το αντικείμενο του πόθου της Πασιφάης. Τα ταυροκαθάψια, το πιο δημοφιλές αλλά και το πιο επικίνδυνο άθλημα που σχετιζόταν με την ιερή τελετουργία, κλέβει τις εντυπώσεις. Ωστόσο, άλλα αθλήματα, η πάλη, η πυγμαχία, το κυβίστημα, δηλαδή η ακροβασία, μαρτυρούνται σε αρχαιολογικά ευρήματα όπως το λίθινο κωνικό ρυτό από την Αγία Τριάδα (περ. 1500 π.Χ.) ή η τοιχογραφία από τη Σαντορίνη με τα δύο παιδιά πυγμάχους. Τα ταυροκαθάψια συνδέονται πιθανόν με τη σύλληψη του άγριου ταύρου για θρησκευτικούς σκοπούς, όπως απεικονίζεται σε ελεφαντοστέινη πυξίδα (1500-1450 π.Χ.) από τον Κατσαμπά. Το ίδιο θέμα απεικονίζουν και τα δύο χρυσά κύπελλα από το Βαφειό της Λακωνίας (περ. 1500 π.Χ.). Οι πάμπολλες παραστάσεις του αγωνίσματος επιτρέπουν την περιγραφή του. Άντρες ή γυναίκες, φορώντας ένα απλό περίζωμα, άρπαζαν τον ταύρο από τα κέρατα. Προσπαθώντας να απαλλαγεί, ο ταύρος έδινε την ευκαιρία στους αθλητές να εκτελέσουν το εντυπωσιακό τους κυβίστημα. Παλαιότερες απεικονίσεις του αγωνίσματος θεωρούνται τα σπονδικά αγγεία της προανακτορικής περιόδου που βρέθηκαν στους θολωτούς τάφους της Κουμάσας και του Πορτιού στη Μεσσαρά. Η καλύτερη όμως απεικόνιση σώζεται σε τοιχογραφία της Κνωσού, το Toreador Fresco, γύρω στο 1500 π.Χ. Λάρνακα του μυκηναϊκού νεκροταφείου της Τανάγρας που παριστάνει και ταυροκαθάψια, υποδεικνύει ότι οι Μυκηναίοι είχαν επιτάφιους αγώνες σαν αυτούς που περιγράφει ο Όμηρος.