Το άρθρο αυτό πραγματεύεται την αλλοίωση του είδους της λατρευτικής εικόνας, που συντελείται στα Επτάνησα, κατά το δεύτερο μισό του 17ου και καθ’ όλη τη διάρκεια του 18ου αιώνα. Η αύξηση των αναθηματικών εικόνων, η έμφαση στο αφηγηματικό στοιχείο και στη δραματικότητα, ο διδακτικός χαρακτήρας, καθώς και ο εμπλουτισμός της θεματολογίας από τη λατρευτική πρακτική μετουσιώνουν το λατρευτικό περιεχόμενο της εικόνας. Οι απαρχές της εξέλιξης αυτής θα πρέπει να αναζητηθούν στη μετανάστευση των ζωγράφων της Κρητικής Σχολής στο χώρο των Ιονίων νήσων κατά τη διάρκεια του Κρητικού πολέμου και μετά την πτώση του Χάνδακα. Η μεταβυζαντινή ζωγραφική των Επτανήσων απομακρύνεται σταδιακά από τα μορφολογικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά της παραδοσιακής εικόνας, καθιστώντας το είδος αυτό παρωχημένο και προφανώς ασύμβατο με τη θρησκευτικότητα μιας κοινωνίας εν εξελίξει. Έτσι, στα Ιόνια νησιά η επερχόμενη Επτανησιακή Σχολή θα αφήσει πίσω της και τα τελευταία κατάλοιπα της βυζαντινής παράδοσης υιοθετώντας τρόπους ζωγραφικής που στηρίζονται εξ ολοκλήρου σε δυτικά πρότυπα.