Η σκηνή του θεάτρου ήταν ένα επίμηκες σταθερό οικοδόμημα πίσω από την ορχήστρα, ξύλινο στους κλασικούς χρόνους, λίθινο στην ελληνιστική και ρωμαϊκή περίοδο, που υπηρετούσε πολλαπλές λειτουργικές ανάγκες: πάνω της παρουσιαζόταν το σκηνικό φόντο, το εσωτερικό της ήταν το παρασκήνιο για την αλλαγή κοστουμιών, κ.ά.
Βασικό σκηνικό ήταν η όψη ανακτόρου ή ναού που κάμπτονταν σε σχήμα Π καταλήγοντας σε δυο προσκήνια. Η μεσαία από τις τρεις θύρες ονομαζόταν «βασίλειος». Κινητοί ζωγραφικοί πίνακες, τα «παραπετάσματα» ή «καταβλήματα», λειτουργούσαν ως σκηνικά άλλων σκηνικών παραστάσεων. Για να δείξουν το εσωτερικό ενός χώρου ή κάποιον ήρωα ή θεό επί σκηνής, χρησιμοποιούσαν το «εκκύκλημα», μια τροχήλατη πλατφόρμα. Οι «περίακτοι» ήταν περιστρεφόμενες μηχανές με τρεις όψεις και με διαφορετική στην καθεμιά τους διακόσμηση. Για τους «από μηχανής θεούς» χρησιμοποιούσαν ένα συνδυασμό γερανού, τροχαλιών και σχοινιών. Σημείο εμφάνισης θεών ήταν και το «θεολογείο». Το «κεραυνοσκοπείο» συνοδευόταν από το «βροντείο». Άλλες μηχανές ήταν το «στροφείο», η «σκοπή», το «τείχος», ο «πύργος» και η «διστεγία». Για την ανάδυση φαντάσματος από τον Κάτω Κόσμο υπήρχαν οι «χαρώνειοι κλίμακες». Ανάλογες καταπακτές ήταν και τα «αναπιέσματα». Δεν γνωρίζουμε αν την όψη της σκηνής κάλυπτε κάποιο παραπέτασμα, «προσκήνιο» ή «αυλαία».
Το όνομα του έργου ήταν γραμμένο σε ειδικό πλαίσιο που λεγόταν «φρυκτώριο». Ανάλογα με το περιεχόμενο, επάνω στη σκηνή συχνά τοποθετούνταν αγάλματα ή βωμοί θεών, ερμαϊκές στήλες, όψεις τάφων κ.ά. Η εμφάνιση άμαξας ή ιππέα γινόταν από το «κλισίον». Τη σκηνογραφική πανδαισία της τραγωδίας, του σατυρικού δράματος και της κωμωδίας ολοκλήρωναν τα κοστούμια των ηθοποιών και τα κάθε λογής εξαρτήματα.