Ο συγγραφέας υπερασπίζεται την αρχιτεκτονική του ωφέλιμου, την ομορφιά της μηχανής, την απλότητα που συμβαδίζει με την απόλυτη ακρίβεια, τις γεωμετρικές σχέσεις.
Το 1856 στον επιχειρηματία Φραγκίσκο Φεράλδη παραχωρείται για 50 χρόνια το αποκλειστικό προνόμιο κατασκευής και εκμετάλλευσης εργοστασίου που θα παράγει γκάζι για το φωτισμό της πόλης. Γύρω στα 1887, και αφού ο Φεράλδης έχει παραχωρήσει όλα τα δικαιώματα σε ανώνυμη γαλλική εταιρεία χωρίς την έγκριση της Κυβέρνησης, τα δικαιώματα αναλαμβάνουν οι κκ. Ζ.Β. Σερπιέρης και Fulon den Vol καταφέρνοντας να παρατείνουν το συμβόλαιο ως το 1938, οπότε η διαχείριση του εργοστασίου περνά στο Δήμο της Αθήνας.
Με γαλλική μελέτη, το εργοστάσιο γκαζιού οικοδομείται το 1857 στις παρυφές της πόλης. Η αρχιτεκτονική του τυπολογία προσαρμόζει τους όγκους στην εγκατάσταση των μηχανών και τις ανάγκες του κύκλου παραγωγής χωρίς να παραλείπει κάποιες διακοσμητικές πινελιές στις προσόψεις ή τις μεταλλικές κατασκευές.
Η πρώτη φάση κατασκευής (1857-1862) προβλέπει τα απαραίτητα στοιχεία για την έναρξη της παραγωγής σε ελάχιστα επίπεδα. Στη δεύτερη φάση (1896-1914) συντελείται η διεύρυνση του εργοστασίου που αρχίζει να παράγει αέριο όχι μόνο για το φωτισμό της πόλης αλλά και για οικιακή και βιοτεχνική χρήση. Η τρίτη φάση (1952-1960) χαρακτηρίζεται μόνο από την κατασκευή του υδαταερίου και την τακτοποίηση των διαφόρων παραγωγικών δραστηριοτήτων.
Πίσω από έναν ψηλό πέτρινο τοίχο δημιουργείται μια μικρή αυτοδύναμη πολιτεία. Την αίσθηση αυτονομίας φανερώνουν οι προτάσεις που βρέθηκαν ανάμεσα στα σχέδια για την κατασκευή παιδικού σταθμού και καταφύγιου.