Στις πρώτες ανθρώπινες ομάδες η γυναίκα αποτελούσε τον πυρήνα. Αυτή είχε το λόγο να εκπέμπει την εντολή. Η κεντρική της θέση, που πηγάζει από την αναπαραγωγή, επεκτείνεται και στην άσκηση εξουσίας: όλα λειτουργούν για λογαριασμό της. Στα προϊστορικά χρόνια η θρησκεία και η λατρεία αφορούν το πρόσωπό της. Από την Εποχή του Χαλκού η γυναίκα θα εγκατασταθεί στο σπίτι ενώ ο άντρας θα φεύγει για να φέρει την τροφή. Η γυναίκα θα αναπτύξει την οικιακή οικονομία χωρίς να χάσει το ιερό της πρόσωπο: είναι η μεγάλη Μητέρα, η Δέσποινα της φύσης. Κάποια στιγμή όμως ο άντρας διεκδικεί την εξουσία και αντιπαραβάλλει την επίκτητη δύναμή του στη φυσική. Ίσως ο Ουρανός και ο Κρόνος που καταπίνουν τα παιδιά τους να συμβολίζουν αυτή τη μεταβατική φάση. Ο μύθος για το κουτί της Πανδώρας είναι μήπως σύγχρονος του ιουδαϊκού για τον Αδάμ και την Εύα; Ως το τέλος της Μινωικής εποχής η θεά εξακολουθεί να απεικονίζεται με λιοντάρια, με φίδια, ως κουροτρόφος, όμως λίγο λίγο αρχίζει να συνοδεύεται από μια αντρική μορφή. Ο άντρας έχει εισχωρήσει στον ιερό χώρο, ισότιμοι και οι δυο συμβολίζουν τον ιερό γάμο. Στον Όλυμπο πανίσχυρος θεός είναι ο Δίας. Γεννάει την Αθηνά και τον Διόνυσο και ενοχοποιεί την Ήρα για το θάνατο της Σεμέλης. Πόσο διαφέρει η πραγματικότητα από το μύθο σήμερα;