Στη Δυτική Ευρώπη της βασιλείας του Καρλομάγνου, ο «θρόνος του Νταγκομπέρ» είναι ένα επιβλητικό, πτυσσόμενο σκαμνί με ρίζες στον αρχαίο δίφρο. Στη γοτθική τεχνοτροπία (12ος-14ος αιώνας), οι μορφές συγγενεύουν προς τις κλασικές χωρίς όμως να πετυχαίνουν την κλασική αντίληψη της ενότητας και της καθυπόταξης των δευτερευόντων στοιχείων. Στα μέσα του νατουραλιστικού 15ου αιώνα στην Ιταλία, τα έπιπλα συνδυάζουν τον κλασικό κανόνα των αναλογιών και την προσαρμογή στη φυσική εμπειρία, υπογραμμίζουν όμως επισημότητα και ισχύ. Στον μανιερισμό του 16ου αιώνα η αρμονία και η κανονικότητα διακόπτονται. Την εποχή του μπαρόκ, το έπιπλο σχεδιάζεται περισσότερο για την έκθεση παρά για τη χρήση. Η ρευστή ασυμμετρία του ροκοκό αποτυπώνεται και στα έπιπλα. Τα έπιπλα γνωστά ως στυλ «Λουδοβίκου 16ου» στη Γαλλία και ως «στυλ Άνταμ» στην Αγγλία εκφράζουν το πνεύμα του νεοκλασικισμού. Στην Αγγλία, κύριος εκφραστής του νεοκλασικισμού ήταν ο Ρόμπερτ Άνταμ που εμπνεύσθηκε από ρωμαϊκά πρότυπα. Νεοκλασικισμός και ρομαντισμός συνυπάρχουν στο ναπολεόντειο στυλ empire. Στην περίοδο της Αντιβασιλείας στην Αγγλία, τα έπιπλα συνδύαζαν δύο ή περισσότερα στυλ. Ο αρχαιολάτρης Τόμας Χοπ προσπάθησε να συγκεράσει τα αρχαία έπιπλα με τις σύγχρονες απαιτήσεις. Επανεμφανίζεται ο κλισμός στην παραλλαγή της καρέκλας Trafalgar. Η οικειοποίηση της αρχαιότητας είναι κυρίως οπτική. Τα έπιπλα Biedermeier στην Αυστρία και τη Γερμανία συνδυάζουν το λιτό κλασικό πρότυπο με τον φορτωμένο διάκοσμο του empire. Τον 19ο αιώνα, συντελείται το πέρασμα από τη βιοτεχνία στη βιομηχανία. Εμφανίζεται ο μεταρρυθμιστής Ουίλιαμ Μόρις. Δημιουργούνται έτσι οι αρχές του σχεδιασμού που εκφράστηκαν από ομάδες όπως η γερμανική Werkbund. Τις ιδέες της εξάπλωσε σε όλο τον κόσμο το Bauhaus.