Τα ιχθυοπινάκια, δημοφιλή ερυθρόμορφα αγγεία στην αρχαιότητα, διακρίνονται για το χείλος με το κάθετο περιχείλωμα και μια μικρή κεντρική κοίλανση. Η βάση τους ποικίλλει. Διακρίνονται επίσης για τις ιδιαίτερα εντυπωσιακές παραστάσεις ιχθύων και άλλων θαλάσσιων όντων στην επιφάνειά τους. Εξαιτίας των παραστάσεων αυτών, αλλά και λόγω του σχήματός τους, θεωρήθηκε ότι χρησιμοποιούνταν για το σερβίρισμα του ψαριού. Ωστόσο, τα αρχαιολογικά δεδομένα οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για ταφικά αγγεία.
Σε αναζήτηση της χρήσης των ιχθυοπινακίων στην αρχαιότητα, ο Christian Zindel εξετάζει το ρόλο του ψαριού στην αρχαία ελληνική διατροφή, τους συμβολισμούς της θάλασσας και του Κάτω Κόσμου και τις σχετικές δοξασίες των αρχαίων Ελλήνων. Στη συνέχεια, κάνει τη διάκριση μεταξύ αττικών και κατωιταλιώτικων αγγείων και τονίζει τις μορφολογικές διαφορές τους, για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τα ιχθυοπινάκια στην Κάτω Ιταλία χρησίμευαν κατά κανόνα ως κτερίσματα, σε αντίθεση με εκείνα της μητροπολιτικής Ελλάδας, που θα πρέπει να είχαν κυρίως οικιακή χρήση.
Το άρθρο αποτελεί σύνοψη του καταλόγου της έκθεσης της Συλλογής Florence Gottet, η οποία περιλαμβάνει ιχθυοπινάκια κυρίως από τις ελληνικές αποικίες στη Δυτική Μεσόγειο (Σικελία, Καμπανία και Απουλία), όπου τα αγγεία αυτά γνώρισαν μεγάλη διάδοση.