Τι ρόλο επιφυλάσσουμε στα μνημεία σε ένα υποβαθμισμένο οικολογικά περιβάλλον; Τα εξοστρακίζουμε; Τα επιδεικνύουμε ως έργα τέχνης στους τουρίστες; Τα αγαπάμε επειδή υποθάλπουν τη νοσταλγία; Η μήπως θα θέλαμε να ζωντανέψουν και να συμμετάσχουν στη ζωή της σύγχρονης πόλης μας; Οικονομικά προβλήματα αλλά, κυρίως, η έλλειψη κρατικού πολιτιστικού σχεδιασμού έπνιξαν βυζαντινούς ναούς μέσα σε πολυκατοικίες: τον Άγιο Παντελεήμονα, την Αχειροποίητο, την Παναγία των Χαλκέων, το ναό του Σωτήρα. Αν και χρήση ταιριαστή, το Ίδρυμα Πατερικών Μελετών στον περίβολο της Μονής Βλατάδων, με τους τσιμεντένιους όγκους του ανάγκασε το μυστικισμό της να συρρικνωθεί στο καθολικό. Συζητούνται η Ροτόντα, ο Λευκός Πύργος, το Επταπύργιο με τις φυλακές του Γεντί-Κουλέ σε σχέση και με τη θέση του ανύπαρκτου ως σήμερα [1983] Βυζαντινού Μουσείου, το Μπεζεστένι, τα λουτρά Γιαουντί-χαμάμ και Μπέη-χαμάμ, το Χαμσά-μπέη τζαμί που στεγάζει τον κινηματογράφο Αλκαζάρ. Παρότι οι εργασίες αναστήλωσης και συντήρησης προέχουν, οφείλουμε να ακούσουμε και τη μυστική φωνή κάθε μνημείου με αγάπη και σεβασμό.