Η ταξινόμηση των τεχνικών της ξυλοναυπηγικής στηρίζεται σε δύο μεθόδους: Η πρώτη κατηγορία αφορά την προτεραιότητα που δίνεται κατά την κατασκευή του ναυπηγήματος είτε στο σκελετό (skeleton first) ή στην επικάλυψη, «πέτσωμα» (shell first). Η δεύτερη αφορά την επιφάνεια της επικάλυψης, το κατά πόσον είναι λεία με τις σανίδες να μην ξεχωρίζουν αισθητά η μία από την άλλη (carvel built), ή εμφανίζει μικρές βαθμίδες ανάμεσα στις διαδοχικές σανίδες του «πετσώματος», το «καβαλικευτό» (clinker built).
Στο Αιγαίο, η ναυπήγηση ενός παραδοσιακού σκάφους ακολουθούσε πέντε βήματα: α) την επιλογή και την προετοιμασία της ναυπηγικής ξυλείας, β) τον εμπειρικό σχεδιασμό των βασικών στοιχείων του σκελετού του σκάφους, γ) την κατασκευή του σκελετού (skeleton first), δ) την επικάλυψη του σκελετού (carvel built), ε) τελειώματα για στεγανοποίηση και προστασία της κατασκευής. Τα τεχνικά στοιχεία της ανώνυμης παραδοσιακής ναυπηγικής έχουν επανειλημμένα βοηθήσει τους ιστορικούς της ναυπηγικής να προσεγγίσουν και να ερμηνεύσουν αρχαιολογικά και ιστορικά ευρήματα.
Ο παλαιότερος τρόπος εμπειρικού σχεδιασμού στο Αιγαίο έχει καταγραφεί στα Ψαρά (18ος αιώνας). Είναι το «μονόχναρο». Παραλλαγή του έχει καταγραφεί στα βενετσιάνικα ναυπηγεία του 15ου και 16ου αιώνα και ονομάζεται «Meza luna». Όλες οι γνωστές εφαρμογές αυτού του θεωρητικού γεωμετρικού μοντέλου συνδέονται με την τεχνική κατηγορία «skeleton first». Από το παλαιότερο σκάφος με συνολική «skeleton first» τεχνική, το ναυάγιο του 11ου αιώνα στο Serçe Liman, διασώθηκε τμήμα του «πετσώματος». Η σύγκρισή του με παραδοσιακό αιγαιοπελαγίτικο σκάφος προδίδει μια χαρακτηριστική ομοιότητα.