Στην κάθε στιγμή της ζωής των αρχαίων Ελλήνων, η μουσική προσάρμοζε τους νόμους και το ήθος της, ένα ήθος που δεν ήταν υποκειμενικό. Οι αρχαίοι χρησιμοποίησαν δύο μουσικές σημειογραφίες, τη φωνητική και την ενόργανη. Τα σαράντα κατάλοιπα σημειογραφίας που σώζονται και, χάρη στους πίνακες του Αλύπιου (4ος αιώνας μ.Χ.) διαβάζονται απόλυτα ως προς τους φθόγγους και το ρυθμό, παραμένουν αδιάβαστα ως προς άλλα ουσιώδη γνωρίσματά τους. Οι δύο δελφικοί ύμνοι στον Απόλλωνα (τέλη 2ου αιώνα π.Χ.), που διασώζουν ειδικές κλίμακες και τρόπους που είχαν εξαφανιστεί μετά το 500 π.Χ., μας προτείνουν έναν άλλο τρόπο προσέγγισης: τη βυζαντινή και τη δημοτική μας μουσική.