Ο όρος «αρχαιολογικό πάρκο» δηλώνει τη συνύπαρξη συνόλου αρχαίων μνημείων και πρασίνου σε αστικές περιοχές και προϋποθέτει την ένταξή του στους συχνούς περιπάτους των πολιτών. Προτού όμως η νότια κλιτύς της Ακρόπολης αναβαθμιστεί σε πάρκο, πρέπει να προστατευτούν και να αναβαθμιστούν τα μνημεία της.
Το θέατρο του Διονύσου σώζει υπολείμματα αλεπάλληλων σκηνικών κατασκευών που καλύπτουν επτά αιώνες. Σώζεται η μορφή και το δάπεδο της ορχήστρας των ρωμαϊκών χρόνων και από το κοίλο των χρόνων του Λυκούργου διατηρούνται στη θέση τους το 15% των εδωλίων, ενώ περίπου άλλα τριακόσια ακέραια εδώλια βρίσκονται διασκορπισμένα στο χώρο. Άρα, το κοίλον του θεάτρου μπορεί να αποκατασταθεί. Τα θεμέλια των σκηνικών κατασκευών επιβάλλεται να προστατευτούν με κατάχωση. Να καταχωσθούν πρέπει και τα θεμέλια των δύο ναών του Διονύσου, αυτού του 6ου αιώνα π.Χ και του νεότερου. Τεράστιο πρόβλημα αποτελεί εδώ η φθορά του κροκαλοπαγούς λίθου των θεμελίων που τα βλέπουμε να χάνονται μέρα με τη μέρα. Ως προς το «Ωδείο του Περικλή», υπόστυλο οικοδόμημα στεγασμένο με τα ξύλα των περσικών πλοίων που καταστράφηκαν στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, εκκρεμεί η ολοκλήρωση της ανασκαφής που διακόπηκε το 1932. Το κτηριακό συγκρότημα του Ασκληπιείου θα έπρεπε να στεγάσει τα αγάλματα και τις επιγραφές του. Τι γίνεται όμως με τα χιλιάδες μαρμάρινα ευρήματα, κατάσπαρτα στον αρχαιολογικό χώρο; Μια εφικτή λύση είναι η στέγαση της Στοάς του Ευμένη με διώροφο στέγαστρο, κατά το πρότυπο της Στοάς του Αττάλου. Δεν θα μένει τότε παρά να αποκατασταθεί ο ωραιότερος περίπατος του κόσμου, ο Περίπατος που περιέτρεχε την Ακρόπολη.