Το βιβλίο Η Σύφιλις και οι συγκάκουργοί της, που εκδίδεται το 1922, είναι μία προσπάθεια του ιατρού Γ. Κατσαίνου να περιγράψει τη σύφιλη, που είχε ταλαιπωρήσει επί σειρά αιώνων τόσο τα ατυχή θύματα που προσβλήθηκαν από τη νόσο όσο και την ιατρική κοινότητα, η οποία αναζητούσε επίμονα μία αποτελεσματική και χωρίς επώδυνες παρενέργειες θεραπεία.
Το βιβλίο χωρίζεται σε 3 μέρη: το πρώτο μέρος είναι αφιερωμένο στον ορισμό της σύφιλης ως μολυσματικής και κληρονομικής ασθένειας, το δεύτερο στις μεθόδους θεραπείας της, ενώ το τρίτο πραγματεύεται την «αντίδραση Βάσσερμεν» και το συσχετισμό σύφιλης-γάμου. Μεγάλο μέρος, ωστόσο, του βιβλίου καταλαμβάνει ο πρόλογος και η εισαγωγή. Στον πρόλογο επιχειρείται μία ιστορική αναδρομή στην πρώτη εμφάνιση της νόσου και παρατίθενται αναλυτικά η πρωτόγονη αντιμετώπιση των συφιλιδικών από το σύνολο της κοινωνίας αλλά και τα μεσαιωνικά βασανιστήρια που υπέστησαν στα κατ’ ευφημισμόν νοσοκομεία της εποχής. Στην εισαγωγή δίνονται τα γενικά χαρακτηριστικά της σύφιλης και οι τρόποι μετάδοσής της.
Ο συγγραφέας τονίζει τη σημασία της πρόληψης της ασθένειας και την αποφυγή συνηθειών που επιδεινώνουν την υγεία του συφιλιδικού ή επιταχύνουν την εκδήλωση σοβαρότερων συμπτωμάτων. Αυτές οι συνήθειες είναι κατά τον συγγραφέα οι «ηθικοί συγκάκουργοι» της σύφιλης.
Εκτενής αναφορά γίνεται και στους τρόπους θεραπείας του συφιλιδικού. Ο συγγραφέας εκθέτει με αντικειμενικότητα τα δεδομένα της εποχής, εκφράζει, ωστόσο, έντονα τη δυσαρέσκειά του για το γεγονός ότι χιλιάδες αθώοι συφιλιδικοί έπεσαν θύματα παράνομου πλουτισμού ή υπέστησαν εξαιρετικά επώδυνες θεραπείες αμφιβόλου αποτελεσματικότητας.
Με το πόνημα αυτό ο Γ. Κάτσαινος επιχειρεί να ενημερώσει, να ασκήσει κριτική και να σταθεί αρωγός σε όσους ενδιαφέρονται για τη σύφιλη, σε μία εποχή που η απουσία έγκυρης πληροφόρησης, οι προκαταλήψεις και η βραδεία επιστημονική πρόοδος, δημιουργούσαν ένα ιατρικό και παράλληλα ένα κοινωνικό-ηθικό πρόβλημα για τους επονομαζόμενους «αφροδισιακούς».