Μια μελέτη για την αυτοφυή χλωρίδα των παριλίσιων πεδίων από τα κλασικά χρόνια έως τα μέσα του 20ού αιώνα, που έγινε από τη Διεύθυνση Μελετών Μουσείων του Υπουργείου Πολιτισμού, με σκοπό την ανάπλαση και ανάδειξη του περιβάλλοντος χώρου του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου Αθηνών, με δένδρα και άνθη που συνάδουν με τις κλιματολογικές συνθήκες, τη μορφολογία εδάφους και την ιστορική μνήμη της συγκεκριμένης περιοχής, η οποία περικλείεται από τις οδούς Βασ. Κωνσταντίνου – Αρδηττού – Λεωφ. Αμαλίας και Βασ. Σοφίας.
Η παρουσία των περισσότερων φυτών και δένδρων στο χώρο πιστοποιείται από φιλολογικές μαρτυρίες, περιγραφές περιηγητών, ατθιδογράφων.  Άλλων, όμως, συμπεραίνεται, όπως της δάφνης, της μυρτιάς, αναγάγοντάς τες σε μυθικές αναφορές και συμβολισμούς.
Στο τέλος, παρατίθεται ένας συγκεντρωτικός κατάλογος δένδρων και ανθέων, τα οποία αναφέρονται στο κείμενο της μελέτης αυτής, αλλά και συμπληρωματικός κατάλογος που αφορά στη χλωρίδα του Εθνικού Κήπου και εκείνης του έργου του Θεοφράστου Περί φυτών ιστορίας, για να αποδειχθεί η συνέχεια της ελληνικής χλωρίδας από την κλασική εποχή έως και το δεύτερο τέταρτο του εικοστού αιώνα και εικάζεται ότι αυτά τα δέντρα και άνθη που αναφέρονται στο Περί φυτών ιστορίαςευδοκίμησαν στον κήπο του Θεοφράστου και αποτέλεσαν το έναυσμα της παρατήρησης και της μελέτης του αρχαίου φιλοσόφου, ο οποίος δικαίως θεωρείται πατέρας της βοτανικής.