Η οικία του Αντώνη Δημητρίου, απέναντι από το βασιλικό παλάτι, άρχισε να κτίζεται το 1842. Αν και το κτήριο εντάσσεται στον πρώιμο νεοκλασικισμό, ο αρχιτέκτονας Θεόφιλος Χάνσεν κατάφερε να «σπάσει» την αυστηρή συμμετρία με μια πιο ελεύθερη οργανική διάταξη των χώρων και με παράλληλη χρήση αναγεννησιακών μορφολογικών στοιχείων.
Όταν ο Στάθης Λάμψας, με ξενοδοχειακές σπουδές στο Παρίσι, επιστρέφει με σκοπό να δημιουργήσει ξενοδοχείο εφάμιλλο των ευρωπαϊκών, το «Μέγαρο Δημητρίου», τώρα ιδιοκτησίας Σάββα Κέντρου, στεγάζει τη Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή. Το 1873, Λάμψας και Κέντρος συνεταιρίζονται και μετατρέπουν το Μέγαρο σε ξενοδοχείο που αρχίζει να λειτουργεί τον ίδιο χρόνο με το όνομα «Μεγάλη Βρετανία». Σε πέντε χρόνια η «Μεγάλη Βρετανία» ήταν ήδη το καλύτερο ξενοδοχείο της Εγγύς Ανατολής και, ως τους δεύτερους Ολυμπιακούς αγώνες του 1906, είχε αποκτήσει πανευρωπαϊκή φήμη.
Ο Θεόδωρος Πετρακόπουλος, γαμπρός του Λάμψα, αναλαμβάνει το 1909 τη διεύθυνση του ξενοδοχείου. Επί των ημερών του αρχίζουν οι σταδιακές επεκτάσεις, ανάμεσά τους και η προσθήκη μιας νέας πτέρυγας στην οδό Πανεπιστημίου το 1930.
Το 1957 αποφασίζεται η κατεδάφιση της παλιάς πτέρυγας «Petit Palais» και η ανέγερση στη θέση της νέας πτέρυγας σε σχέδια του πολιτικού μηχανικού Κώστα Βουτσινά. Με τη νέα πτέρυγα, το ξενοδοχείο της «Μεγάλης Βρετανίας» θα περιλάμβανε συνολικά 401 υπνοδωμάτια.
Η επέκταση του 1930 προς την Πανεπιστημίου με άλλα ύψη ορόφων, διαφορετική διάρθρωση και κακή μίμηση των άψογων αναλογιών του Χάνσεν, καθώς και η ανέγερση νέου κτηρίου στη θέση του «Petit Palais» συνετέλεσαν στην ολοκληρωτική παραποίηση του μνημειώδους αυτού έργου, αλλοιώνοντας ριζικά σημαντικό μέρος της ιστορικής και αισθητικής του αξίας.