Μετά τον Διαφωτισμό και τον «ορθολογισμό» του 19ου αιώνα, η δυτική κοινωνία βιώνει το διχασμό ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα. Το βίωμα αντανακλά και στα μουσεία. Σε όσα μουσεία όμως δεν έχουν ακόμη απαρνηθεί την ιστορία τους, η κρίση επιδεινώνεται.
Στον αντίποδα βρίσκεται το μοντέρνο μουσείο που προβάλλει την εκπαιδευτική του λειτουργία. Ντυμένο με πληροφορίες, το αντικείμενο γίνεται αντιληπτό ως μέρος ενός ευρύτερου συνόλου. Ο δημοκρατικός προβληματισμός θεωρεί την τεκμηρίωση των αντικειμένων αυτονόητη. Επικεντρώνεται επομένως στην ιδέα ότι τόσο το ίδιο το αντικείμενο όσο και η πρόσληψή του είναι προϊόντα ιστορικής διαδικασίας. Η πληρέστερη πληροφόρηση για το αντικείμενο πηγάζει από τρεις κατευθύνσεις: την αισθητική, την ψυχολογική και την κοινωνιολογική. Υπενθυμίζεται ότι ρόλος του μουσείου είναι να εξηγεί, όχι να αξιολογεί. Η αξιολόγηση πολιτισμών, κατάλοιπο της αποικιοκρατίας, εξαφάνισε πολλούς πολιτισμούς που διέφεραν από τον δυτικό. Η εξοικείωση με τη διαφορετικότητα και ο σεβασμός της είναι από τους σημαντικότερους προορισμούς ενός μουσείου.