Σε Βίους αγίων, βυζαντινά κείμενα του 7ου αιώνα, δηλαδή μιας εποχής μεταβατικής, διερευνάται η αμφισβήτηση της ιατρικής επιστήμης από την χριστιανική κοινότητα. Στα κείμενα αυτά κατατίθενται οι αντιλήψεις για τα κυρίαρχα θεραπευτικά μοντέλα και τις προτεινόμενες λύσεις φιλανθρωπίας τόσο στην βυζαντινή επαρχία (Συρία, Αίγυπτο, μικρασιατική Γαλατία) όσο και στις μεγάλες πόλεις της αυτοκρατορίας, Αλεξάνδρεια, Θεσσαλονίκη και Κωνσταντινούπολη. Σε πολλά από τα αναφερόμενα θαύματα προβάλλεται η αναποτελεσματικότητα της θύραθεν ιατρικής επιστήμης, η οποία είναι πάντα παρούσα και ανθηρή με υπερβολικό πλουτισμό και αξιώματα δίπλα στους άνακτες, υπηρετούμενη μάλιστα από διαφόρους κερδοσκόπους χλιαρής πίστης, ελληνίζοντες και Εβραίους. Η αναφερόμενη επανειλημμένως αναποτελεσματικότητα του Ιπποκράτη, Γαληνού και Δημοκρίτου και των σύγχρονων ιστροσοφιστών, σε σύγκριση πάντα με την αποτελεσματική δράση των αγίων, αν και αποτελεί στοιχείο της ρητορικής και γενικώς της πολεμικής κατά των εθνικών, τεκμηριώνεται πλειστάκις από τα εξιστορούμενα συμβάντα. Πρόκειται για μια προσπάθεια όχι μόνον να ελεγχθεί η ιατρική επιστήμη και λαϊκή θεραπευτική από τον χριστιανισμό, αλλά και να αποκαθαρθεί από ό,τι θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι αντιστρατεύεται τα συμφέροντά του, ως διδασκαλία (μαγεία, δεισιδαιμονία) και ως τρόπος και οργάνωση του βίου (προσκυνήματα, ιαματικά κέντρα, νοσοκομεία, ξενώνες με στελέχωσή τους από μοναχούς, εξεύρεση και διαχείριση πόρων. Η μάχη κατά των μάγων, γοήτων, ιατροφιλοσόφων, των μη χριστιανών θεραπευτών συντηρείται, ώς ένα βαθμό, από την καινούργια αντίληψη για την πολιτειακή έκφραση της χριστιανικής φιλανθρωπίας. Δεν αμφισβητείται κατά συνέπεια ο ιατρός, αλλά η ένταξή του σε κοινωνικές ομάδες που υπηρετούν ή εφαρμόζουν μη αποδεκτές ή ανταγωνιστικές θρησκευτικές και θεραπευτικές τεχνικές. Η εκκλησία προεξάρχει στην διεκδίκηση της διαχείρησης της ιατρικής και θεραπευτικής και οδηγεί σε δαιμονοποίηση ή και εξετρελισμό τους μη χριστιανούς ιατρούς με χαρακτηριστικότερο το παράδειγμα του Γεσίου. Ο εξευτελισμός των γιατρών της ύστερης αρχαιότητας που (σχεδόν) δεν χρειάζονται, αντιστοιχείται με σημερινές καταστάσεις, όταν η θεραπευτική ανάγκη, η απελπισία, η οικονομική και κοινωνική θέση, η παιδεία και η θρησκευτική πίστη αλλά κυρίως τα αντικρουόμενα συμφέροντα ιατρών και ασθενών οδηγούν σε απομάκρυνση της ιατρικής από τον άρρωστο, στην μωρία και ανοησία αντίστοιχη του Γεσίου.