Εξετάζονται οκτώ αντιπροσωπευτικά ταβάνια από πέντε γεωγραφικές περιοχές της Ελλάδας. Παρουσιάζονται, κατά σειρά αρχαιότητας, το ταβάνι της Καστελλανίας στη Ρόδο (αρχές 16ου αιώνα), τα ταβάνια της τράπεζας της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου (β΄ μισό 17ου αιώνα), οι οροφές των αρχοντικών της Καστοριάς Νατζή και Τσιατσαπά (18ος αιώνας) και οι οροφές τριών νεοκλασικών κτηρίων του 19ου αιώνα: της οικίας Κουτσομυτόπουλου και του κτηρίου «Δασκαρόλη-Ακρίτα» στην Καλαμάτα και του Αστεροσκοπείου Αθηνών. Τέλος, εξετάζεται η οροφή του «δωματίου» του λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου Χατζημιχαήλ από τη Λέσβο (1925-1950), που τώρα βρίσκεται στο Μουσείο Λαϊκής Τέχνης.
Αναλύονται τα ζωγραφικά και διακοσμητικά στοιχεία των οροφών, η αρχιτεκτονική και η κατασκευή τους. Πριν κατατεθούν προτάσεις επεμβάσεων, απαριθμούνται οι φθορές που υφίστανται το ξύλο και το χρώμα και τα αίτια που τις προκαλούν.
Το άρθρο αντλεί από την πτυχιακή εργασία των συγγραφέων που έγινε στη Σχολή Γραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών, Τμήμα Συντήρησης Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης, Τ.Ε.Ι. Αθηνών, τον Μάρτιο του 1993.