Στο βιβλίο της, η Μαρίνα Λαμπράκη–Πλάκα εκθέτει τις θεωρητικές περί τέχνης αρχές δύο κορυφαίων αναγεννησιακών καλλιτεχνών, του Λεόν Μπατίστα Αλμπέρτι (1404-1472) και του Λεονάρντο ντα Βίντσι (1452-1519). Την επιστροφή του ανθρώπου στο κέντρο της τέχνης είχε φέρει ο πρωτοπόρος της Αναγέννησης Τζιότο ήδη τον 14ο αιώνα, αλλά η απεικόνιση της φύσης παρέμενε παραδοσιακή. Την αλλαγή φέρνει ο φλωρεντινός αρχιτέκτονας Μπρουνελέσκι και τη διατυμπανίζει ο μαθητής του Αλμπέρτι. Στα θεωρητικά του κείμενα θεμελιώνει επιστημονικά την προοπτική.
Ο ντα Βίντσι «συναιρεί και κορυφώνει τις επιστημονικές φιλοδοξίες των φλωρεντινών καλλιτεχνών του quattrocento». Χωρίς την ουμανιστική συγκρότηση του Αλμπέρτι, έχει πνεύμα πολύ πιο ανήσυχο, δίψα ακόρεστη. Οι παρατηρήσεις, οι προβληματισμοί και τα σχέδια γεμίζουν χιλιάδες χειρόγραφα. Θεωρώντας το ζωγράφο άρχοντα της οικουμένης, αναζητεί τις ζωτικές δυνάμεις που περιέχει η φύση, έμψυχη και άψυχη και οδηγείται στη δυναμική της απόδοση. Είναι ο πρωτεργάτης της αναζήτησης ψυχικών εκφράσεων στον άνθρωπο και, αντί της στατικής προοπτικής του Αλμπέρτι, ανακαλύπτει τη χρωματιστή και την ατμοσφαιρική προοπτική. Ο τρόπος που ένα διάχυτο ατμοσφαιρικό φως διαποτίζει τα περιγράμματα των μορφών θυμίζει το ατμοσφαιρικό πλάσιμο των μορφών του Πραξιτέλη.