Το περίφημο χωρίο του Δημοσθένη που επιμερίζει στις εταίρες, τις παλλακίδες και τις συζύγους την ηδονή, τη φροντίδα και την επανάπαυση του Αθηναίου ευθύνεται για την παρεξήγηση της θέσης των Ατθίδων. Το υπερπόντιο εμπόριο και ο Πελοποννησιακός πόλεμος που κράτησαν τους Αθηναίους μακριά από τις εστίες τους μήνες και χρόνια, είχαν ως συνέπεια την ανάληψη από τη σύζυγο καθηκόντων διεύθυνσης του «οίκου». Οι δυναμικές ή και επικίνδυνες ηρωίδες του θεάτρου έδειξαν στις γυναίκες το μέτρο των δυνατοτήτων τους. Χίλιες αφορμές μπορούσαν να βρουν οι Ατθίδες για να βγουν από το σπίτι αποφεύγοντας απλώς να διασχίσουν τον αντρικό χώρο της αγοράς. Όσο για τους γυναικωνίτες δύσκολα θα χωρούσαν στους μικρούς οικίσκους γύρω από την Ακρόπολη. Ακόμη και ο θεσμός της προίκας ενίσχυε τις Ατθίδες. Την προίκα, που ο σύζυγος είχε συνήθως διασπαθίσει, όφειλε να την επιστρέψει σε περίπτωση που η γυναίκα ζητούσε διαζύγιο. Συχνά επομένως προτιμούσε να υποχωρήσει στις αξιώσεις της γυναίκας του. Στο χώρο του κληρονομικού δικαίου ξεχωρίζει ο θεσμός της επικλήρου κόρης. Πλήρη δικαιοκτητική ικανότητα είχαν οι γυναίκες, λένε κείμενα και επιγραφές. Η Λυσιστράτη και ο Κατά Νεαίρας του Δημοσθένη μαρτυρούν πως οι γυναίκες παρακολουθούσαν την πολιτική κατάσταση και τις δικαστικές αποφάσεις της Αθήνας.