Η σύγχρονη ιστορία του αγάλματος του Ερμή, που ο Παυσανίας γύρω στο 175 μ.Χ. είδε στην Ολυμπία, στο ναό της Ήρας, άρχισε τον Μάιο του 1877 όταν γερμανοί ανασκαφείς το ανακάλυψαν στον ίδιο χώρο. Ως το μόνο πρωτότυπο έργο από τα χέρια του Πραξιτέλη, το άγαλμα απολάμβανε τον αμέριστο θαυμασμό. Έως το 1927. Τότε ο Karl Blümel διατύπωσε την άποψη ότι ο Ερμής δεν ανήκει στον 4ο αιώνα π.Χ. αλλά είναι αντίγραφο των ρωμαϊκών χρόνων. Το 1948 ο Blümel επιστρέφει με νέα άποψη: πρωτότυπο το άγαλμα αλλά ο γλύπτης είναι κάποιος ελληνιστικός Πραξιτέλης. Στο συμπόσιο του 1931 για τον Ερμή, η Gizela Richter αντικρούει τα επιχειρήματα του Blümel που επικεντρώνονται στην ακατέργαστη πίσω πλευρά του αγάλματος, στη στήριξή του πάνω σε κορμό δέντρου και στην πλαστικότητα του ενδύματος. Πρόσφατα (1984), η Brunilde Ridgway χρονολόγησε το άγαλμα στον 2ο αιώνα π.Χ. επισημαίνοντας ακόμη ότι, βάσει της ιστορίας του υποδήματος, σε αυτό τον αιώνα ανήκει και το σανδάλι του Ερμή.
Το 1937 ο Oscar Antonsson ισχυρίστηκε ότι το άγαλμα είναι πρωτότυπο μεν, έχει όμως υποστεί μεταγενέστερες μεταβολές. Επιπλέον, το αρχικό σύνολο δεν απεικόνιζε τον Ερμή αλλά τον Πάνα με τον μικρό Διόνυσο και περιλάμβανε μια ακόμη μορφή μαινάδας ή νύμφης. Τα δύο επιγράμματα και η αναφορά στον Πλίνιο που ο Antonsson επιστρατεύει για να ισχυροποιήσει τη θέση του υπέρ του Πάνα δεν αντέχουν στον έλεγχο. Η ιδέα του όμως ότι το πρωτότυπο έργο του Πραξιτέλη τροποποιήθηκε στους ρωμαϊκούς χρόνους εξηγεί τις τεχνικές ατέλειες που οδήγησαν το 1927 τον Blümel να θέσει θέμα πρωτοτυπίας του έργου.