Τα λουτρά για τους Βυζαντινούς ήταν χώροι καθαριότητας αλλά και κοινωνικής συναναστροφής, ιδίως για τις γυναίκες. Έχοντας αλείψει το σώμα με λάδι, κρασί ή αρωματικές ουσίες για να προφυλαχθούν από εξανθήματα, οι Βυζαντινοί πριν σαπουνιστούν τρίβονταν με το «τρίπτρο» και μετά με «σπαρτίον» ή με «ύσσωπο». Την ιεροτελεστία ολοκλήρωνε η επάλειψη με μύρα. Τις υπηρεσίες αποτρίχωσης που προσφέρονταν στα λουτρά αναζητούσαν ακόμη και μοναχοί.
Με άσπρο, μαύρο και κόκκινο χρώμα ζωγράφιζαν οι Βυζαντινές μάτια, βλέφαρα και παρειές. Η λεύκανση του προσώπου γινόταν με το ψιμύθιο, σκόνη λευκή που μακιγιάρει και το λαιμό. Το κόκκινο χρώμα για τα μάγουλά της η Βυζαντινή το προμηθεύεται από θαλασσινά φύκια. Ορισμένοι άντρες έβαφαν το πρόσωπό τους με ώχρα, υποκρινόμενοι βίο ασκητικό. Τα μύρα που παρασκεύαζαν στα σπίτια τους οι γυναίκες τα χρησιμοποιούσαν και οι άντρες, ακόμη και στρατιωτικοί, κληρικοί και μοναχοί. Μόνο ως ένδειξη πένθους ή σε περιπτώσεις διαπόμπευσης έκοβαν οι γυναίκες τα μακριά τους μαλλιά. Ποικίλο μήκος είχαν τα μαλλιά των αντρών που στη διάθεσή τους είχαν και περούκες, τα «προκόμια». Οι κομψευόμενοι ξυρίζονταν παρά τις αντιρρήσεις της Εκκλησίας. Οι γυναίκες συνήθως είτε άφηναν τα μαλλιά τους ελεύθερα και βοστρυχωτά στους ώμους είτε τα έπλεκαν μαζί με χρυσές ταινίες σε δύο ή περισσότερα «πλεξίδια». Συχνά χρησιμοποιούσαν και τεχνητές, πρόσθετες πλεξούδες. Η βαφή των μαλλιών ήταν κάτι συνηθισμένο για άντρες και γυναίκες. Οι περισσότεροι άντρες ξάνθαιναν τα μαλλιά τους καθώς οι Βυζαντινοί, παρότι θεωρούσαν το ξανθό χρώμα «γυναικείο», το προτιμούσαν από το μαύρο.