Στο άρθρο αυτό θα προσεγγίσουμε την αναζήτηση θεραπείας από τη μια πλευρά ως ένα ενιαίο πεδίο από διαφορετικές και συχνά ετερόκλιτες θεραπευτικές προτάσεις και από την άλλη ως ένα σύνολο από διαδρομές, στάσεις, αναθεωρήσεις και επιστροφές. Μέσα σ’ αυτό το πεδίο, η ιατρική γίνεται μια θεραπεία μεταξύ άλλων, χωρίς ωστόσο να χάνει την ηγεμονική θέση της. Αντίστοιχα, η Ορθόδοξη Εκκλησία εκφέρει έναν ισχυρό θεραπευτικό λόγο, ειδικά στην περίπτωση της ψυχικής διαταραχής, μια και φαίνεται να είναι ο κύριος διαχειριστής της αναπαράστασης του εσωτερικού κόσμου, δίνοντας έμφαση στη θρησκευτική πρόσληψη της ψυχής. Οι γυναίκες ασθενείς που διαγνώστηκαν ως καταθλιπτικές στο Κέντρο Ψυχικής Υγείας κατορθώνουν να αντιμετωπίσουν την ασυμφωνία των επιλογών τους μέσα από υβριδικές εξηγήσεις, στις οποίες αφομοίωσαν στοιχεία από διαφορετικές θεραπείες που κατά καιρούς δοκίμασαν. Τα θεραπευτικά δρομολόγια ωστόσο ερμηνεύονται από τους θεραπευτές ως ανυπακοή στη διαγνωστική και θεραπευτική εξουσία τους και τιμωρούνται ως παραλήρημα με αύξηση των ψυχοφαρμάκων από το γιατρό και ως αμαρτία από τον παπά με την επιβολή συχνής εξομολόγησης. Απέναντί τους οι ασθενείς κερδίζουν ή διαπραγματεύονται την ελευθερία των επιλογών τους και έναν προσωπικό λόγο για το πρόβλημά τους –και άρα μια πιο ενδυναμωμένη θέση απέναντι στην ανδρική θεραπευτική εξουσία–, μέσα από την άσκηση της υπόγειας δύναμης του ψέματος.