Τα ρεμπέτικα συνήθως αφηγούνται μελαγχολικές, λυπητερές ιστορίες από το περιθώριο της ελληνικής κοινωνίας. Ωστόσο, σε ένα πολύ μικρό ποσοστό τους αναφέρονται ρητά στην αυτοκτονία. Οι λόγοι γι’ αυτό πιθανότατα σχετίζονται με το ήθος των ρεμπετών –πρωταγωνιστών και ερμηνευτών των τραγουδιών αυτών- και την τάση τους να βιαιοπραγούν προθυμότερα εις βάρος των άλλων παρά του εαυτού τους. Από την άλλη μεριά, ο τρόπος ζωής που προβάλλεται ως ηρωικός στα ρεμπέτικα περιλαμβάνει μια πιστή αφοσίωση σε δραστηριότητες επικίνδυνες για την ίδια τη ζωή, όπως η κατάχρηση ναρκωτικών και ποτών. Επομένως, εάν θεωρήσει κανείς ως μορφή εκούσιας αυτοθανάτωσης την εξάρτηση από τα ναρκωτικά και τον αλκοολισμό, θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι τα πολυάριθμα ρεμπέτικα που αναφέρονται στα ναρκωτικά και το ποτό είναι τραγούδια αυτοκτονίας και οι ρεμπέτες που πέθαναν από την κατάχρηση αυτών των ουσιών, όπως ο πολυθρύλητος Ανέστης Δελιάς, είναι αυτόχειρες.
Αφήνοντας στην άκρη το θέμα αυτό, πρέπει να πούμε ότι δεν υπάρχει καμία γνωστή περίπτωση χρήσης ρεμπέτικων στίχων σε σημειώματα αυτοχείρων, ούτε ηρωική πράξη αυτοθυσίας, ηρωική ή άλλη, που να συνοδεύτηκε από ρεμπέτικο τραγούδι. Ούτε, τέλος, κατηγορήθηκε το ρεμπέτικο για υποβολιμαία παρακίνηση των ακροατών του προς την αυτοκτονία. Κατά συνέπεια, η ρεμπετολογία δεν έχει ενδιαφερθεί παρά ελάχιστα μέχρι στιγμής για την αυτοκτονία. Εξαίρεση αποτελεί ο Ηλίας Πετρόπουλος, στον οποίο φαίνεται πως ασκούσαν μια επίμονη γοητεία τόσο η αυτοχειρία όσο και οι αυτοκακώσεις.
Προπολεμικά, η αυτοκτονία ως θέμα φαίνεται πως ανήκε αποκλειστικά στους αμανέδες. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι φημισμένοι συνθέτες του ρεμπέτικου φωνογράφησαν πεισιθάνατους στίχους σε σχήμα αμανέ κατά το μεσοπόλεμο. Τη χαριστική βολή έδωσε στους αμανέδες η «γενοκτόνα» λογοκρισία που επέβαλε το φθινόπωρο του 1937 το καθεστώς Μεταξά. Η θεματολογία της αυτοκτονίας πέρασε έτσι στα πειραιώτικα ρεμπέτικα της μεταπολεμικής περιόδου. Παρ’ όλα αυτά, φαίνεται πως υπάρχει κάποια απροθυμία από την πλευρά των στιχουργών να αναφερθούν απροκάλυπτα στην αυτοκτονία. Το άρθρο παρουσιάζει και εξετάζει παραδείγματα ρεμπέτικων, όπου εκφράζεται η τάση προς την αυτοκτονία, κυρίως εκείνων που συνέθεσαν ο Βαμβακάρης και ο Τσιτσάνης, και εξετάζει την έμμεση σύνδεση του γνωστού τραγουδιού του τελευταίου «Συννεφιασμένη Κυριακή» με τον περιβόητο ουγγρικό ύμνο της αυτοκτονίας «Gloomy Sunday».